Fly4free.pl

Aż w końcu pan rozkazał nam wpatrywać się w wysepki na rozlewisku. Wpatrywałam się i, no dobrze, ładne były, ale w sumie nic wyjątkowo interesującego. Dopiero gdy pan wskazał palcem ciemniejszy punkcik (przysięgam! W życiu bym na to sama nie wpadła!)...



Taaak!!!! Mój pierwszy krokodyl na wolności! Opłacało się pocić i krzywić na tym diabelskim pojeździe!!!
Gdy przyjrzeliśmy się uważniej (zgodnie ze wskazówkami pana), okazało się, że jest tam mnóstwo krokodyli - mniejsze, większe - ale naprawdę trzeba wiedzieć gdzie patrzeć i na co zwracać uwagę. Niesamowite miejsce. Zostaliśmy tam prawie do zmierzchu, a gdy wracaliśmy szczęśliwi do domku, pan powiedział : "Za godzinę przyjdzie mój brat, który jest właścicielem tych domków. Ja nimi tylko zarządzam, bo on zajmuje się głównie safari. Chcieliście się wybrać do Yala, to wszystko z nim omówicie. Ma na imię...Janaka (!!!!!!)" :D
Tak, TEN Janaka. Przeznaczenie nas jednak dogoniło :) Byliśmy tak szczęśliwi, że czekając na tarasie na Janakę, postanowiliśmy, hmmm...no uszczuplić trochę nasze zasoby przywiezione z miasteczka (z narażeniem życia - ja :D. A dokładnie - wypić po piwie. Jednak nie zdążyliśmy skończyć puszki, gdy pan zawołał nas z dołu. Trochę się zestresowaliśmy, nie byliśmy pewni, jak panowie podchodzą do picia alkoholu, ukryliśmy więc puszki przy nodze od stolika. Janaka bardzo szczegółowo nam wszystko tłumaczył i odpowiadał na pytania. Tak bardzo rozwinął swoją działalność, że teraz, oprócz niego, jeżdżą też inni, specjalnie przez Janakę szkoleni i selekcjonowani przewodnicy. Dzięki temu mogliśmy pojechać - może nie z samym Janaką, ale przynajmniej z jego firmą. W końcu wybraliśmy : całodzienne safari w Yala - 60 USD od osoby. Samochód tylko dla nas + 10 USD od osoby, ale co tam, "oszczędziliśmy przecież na biletach" :D
Niestety, dzień jednak nie mógł zakończyć się tak szczęśliwie. Gdy chcieliśmy przed snem wznieść toast za pomyślnie załatwioną sprawę resztą puszkowego piwa, Marcin nagle się zakrztusił, zakaszlał i wypluł....gekona :( Biedak musiał zejść po nodze od stołu do puszki i nie mógł wyjść...Utonął w piwie...Strasznie było nam go żal, niestety, nawet masaż serca robiony jednym palcem nie pomógł...Za późno. Od tej pory postanowiliśmy pić głównie whisky - miała przynajmniej zabezpieczającą wlot butelki zakrętkę.



CDN.Pan od safari umówił się z nami o 4.30 :/ Rano :/ Wprawdzie park Yala otwierają dopiero o 6.00 (nie spodziewałam się, że 6.00 rano nazwę kiedykolwiek "dopiero" :D ), ale pan wiedział co robi - w końcu nie bez powodu firma Janaki jest uznana za tak dobrą. Pan (nie, nie był to Janaka, tylko młody, władający doskonałym angielskim, Lankijczyk) chciał po prostu być pierwszy przy bramie.



Niestety, pomimo naszego poświęcenia (naprawdę stawiliśmy się punktualnie :) i szaleńczej jazdy drogą dojazdową, nie do końca się udało. Jak dla mnie - to bez różnicy. Pierwsza czy szósta przy bramie, to jakiś nieistotny szczegół (w końcu zmieściliśmy się przecież w pierwszej dziesiątce :D Dla pana jednak okazało się to ambicjonalnym ciosem :/ :D Trochę krzyczał (ale nie na nas - tak bardziej w przestrzeń) i walił pięścią w maskę auta :/ :D Przyniosło to pożądany skutek, bo zaczął cofać, wykręcać, ktoś wyjechał, ktoś inny go przepuścił i w końcu znaleźliśmy się na pozycji trzeciej. Szczegółów nie zauważyłam, bo coś innego zaczęło zaprzątać naszą uwagę - pod kawalkadę samochodów podeszła świnia :) Dzika świnia. I była cudna! Chrząkała, trącała nosem pojazdy, domagała się jedzenia. A jej gabaryty pozwalały sądzić, że robi to nie pierwszy raz i zazwyczaj przynosi to efekty :D



I myślę, że to właśnie z powodu rozkojarzenia świnią, nie wyczułam pułapki w pytaniu pana : "A jak lubicie jeździć - szybko czy wolno?" Hmmm, nie mam pojęcia, jak lubię jeździć na safari, bo to moje pierwsze safari w życiu (tych słoni z paru dni wcześniej, to za "prawdziwe" safari raczej uznać nie można), więc odpowiedziałam, zgodnie z tym, co czułam : "Pan się na tym zna, proszę jeździć, jak pan uważa". Ta odpowiedź wyraźnie pana ucieszyła, bo z uśmiechem oznajmił - Dobrze. Na pewno zobaczycie lamparta. To z kolei ucieszyło niezmiernie nas, więc początek safari był wybitnie udany :)



A potem się zaczęło....Gdy tylko otworzono bramy parku, nasz pan ruszył z piskiem opon, auto podskakiwało na wertepach, piach się sypał spod kół...Bzziiiuuut, wiiiiiuuu - za oknem migały nam zwierzęta, trudno powiedzieć jakie, bo nie zdążyliśmy się im dobrze przyjrzeć :/ Gdzieś w oddali zauważyłam słonie. Później - pan machnął lekceważąco ręką. - Teraz, rano, jest największa szansa na zobaczenie lamparta. Więc dalej - wiiiuuu, bzzziuuut...Nagle pan dostał informację przez radio. Wysłuchał z uwagą i....zatrzymał auto.



Marcin zdążył zrobić parę zdjęć, a ja z zainteresowaniem obserwowałam poczynania pana - wysiadł z auta i zaczął (chyba :D kląć w swoim języku. Gdy trochę się uspokoił, rzucił : "Mówiłem. Mówiłem. Powinniśmy być pierwsi. Lampart przebiegł drogę przed pierwszym autem, które wjechało na teren parku. A prosiłem, żeby nas przepuścili!" I tu pan mnie niesamowicie rozczulił :D Po pierwsze, nie przypominam sobie, żeby kogokolwiek prosił (chyba, że za prośbę uznamy walenie ręką w maskę aut :D , a po drugie - nie do końca rozumiem, dlaczego cały czas uważał, że powinniśmy być uprzywilejowani. W końcu pewnie każdy klient i każda firma tak samo mocno chcieli zobaczyć lamparty. Ale, generalnie, to było dość słodkie, że aż tak się przejmuje :)
Wreszcie uznał, że skoro teraz lamparta nie zobaczymy (podobno są pory, które podnoszą prawdopodobieństwo spotkania budzącego takie emocje kota. Zaraz po porannym otwarciu i, ponieważ w ciągu dnia park jest zamykany na dwie godziny, po ponownym otwarciu. Jest to logiczne - gdy w parku jest spokój, zwierzęta wychodzą na ścieżki. Gdy auta wracają - zwierzęta również wracają do swoich kryjówek), więc teraz możemy zobaczyć krokodyle.



To nas bardzo ucieszyło, bo, wprawdzie chcieliśmy zobaczyć lamparta - wiadomo, każdy przecież chce - ale równie mocno chcieliśmy zobaczyć inne zwierzęta. A na pewno nie chcieliśmy, żeby cały pobyt w parku był podporządkowany wyłącznie gonitwie za lampartem. Pan jednak wyglądał na mocno zdeterminowanego :/



Podjechaliśmy pod odpowiednie jeziorko i zastygliśmy zdziwieni. Krokodyle były wszędzie. Wszędzie. A było ich tysiące... :)



Były na wysepkach, na brzegach, w wodzie...



Byliśmy zachwyceni. Pan - mniej. "Nudy" - rzekł ziewając. - "Długo tu jeszcze chcecie stać? Bo zaraz mamy śniadanie". :D



Chcieliśmy jak najdłużej...Takie obcowanie z naturą, w dodatku z tak bliska, było czymś, o czym marzyliśmy... "Krokodyle nie są ciekawe"- autorytarnie oznajmił pan. - "Co innego takie na przykład lamparty..." :D



Ale, trzeba przyznać, że uprzejmie poczekał, aż przestaniemy krzyczeć "Och!" i "Ach!" na widok kolejnych gadów i na śniadanie pojechaliśmy dopiero wtedy, gdy uznaliśmy, że już wystarczy :)



Po śniadaniu wróciliśmy do ulubionego stylu zwiedzania, według pana (czyli : Wiiiu! Bzzziuuut!!). Czasem udało się nam zrobić jakieś zdjęcie (zwłaszcza, gdy pan hamował nieco, aby odsłuchać wiadomości z radia - był umówiony z kolegami, że będą się informować, gdy zobaczą jakieś interesujące zwierzę. No dobrze, to nadużycie - gdy zobaczą jedyne interesujące zwierzę, czyli, niespodzianka, lamparta :D



I tak sobie jeździliśmy, podskakiwaliśmy i przekrzywialiśmy razem z pojazdem. Fajnie było :D Mijaliśmy różne zwierzęta i ptaki, pan rzucał parę uwag na ich temat (ale auta nie zatrzymywał :D , gdy nagle, zachwycony zatrzymał samochód i wskazał na coś w zaroślach. Pękał z dumy, więc raczej pewne było, że w krzakach czai się lampart. I wtedy okazało się, jak bardzo źle oceniliśmy pana, uznając, że jest monotematyczny. Otóż pan miał jeszcze drugie zwierzę, które bardzo cenił (no może nie było to zaraz drugie miejsce. Skala wyglądała raczej tak : lampart, długo, długo nic i.....



Dziki królik :D Pan go ubóstwiał (oczywiście bez obrazy dla lamparta :D Cofał auto, szukał najlepszych miejsc do fotografowania itp. Spędziliśmy przy nim z pół godziny i, na szczęście, królik poprawił panu nieco humor :)



Aż przyszła pora lunchu. Między godziną 11.30 a 14.00 park jest zamykany dla turystów i wszystkie auta wyjeżdżają nad brzeg morza - na lunch i odpoczynek.



O tym miejscu nie potrafię pisać...Dawniej stały tu hotele, w których można było zamieszkać blisko granic Yala. Teraz po hotelach zostały tylko fundamenty, które są wykorzystywane przez wycieczki jako udogodnienie przy posiłkach....Reszta została zmieciona przez falę tsunami w 2004 roku. Po fragmentach tego betonu próbowali uciekać zaskoczeni przez kataklizm turyści - wybiegając z łazienek i sal śniadaniowych....To miejsce w którym nie da się nic powiedzieć...



Podobno, gdy opanowano już kataklizm, okazało się, że, wbrew pozorom, jest bardzo mało utopionych zwierząt. Mimo, że w parku Yala mieszkała ich ogromna ilość. Zbadano populacje i dowiedziono, że zwierzęta wiedziały wcześniej - większa część z nich uciekła po prostu w głąb parku, w głąb lądu wystarczająco wcześnie...



Po lunchu, gdy ponownie otworzono park, pan postanowił zmienić strategię. Nie, zmiana nie dotyczyła prędkości poruszania się :D Pan postanowił zjechać z głównych dróg i poszukać lamparta w innych rejonach.



Okolica wyglądała na idealną dla lamparta :) Choć trudno powiedzieć, czy to efekt jego działalności, czy po prostu starzenia się i chorób.



Pan posunął się nawet do tego, że pojechaliśmy do jeziorka, przy którym lamparty najczęściej jedzą :/ Na szczęście tym razem nie jadły - małpy, zamiast stać się posiłkiem, beztrosko bawiły się w wodzie.



Pan dostał też informację przez radio, która bardzo go ucieszyła. Otóż, podobno w okolicy, pojawił się niedźwiedź wargacz. Tak, taki wargacz bardzo mógłby podnieść poczucie własnej wartości pana. W Yala mieszka około 30 lampartów i tylko 7-8 wargaczy, więc gdybyśmy go zobaczyli, to..hoho :)



Niestety. Jak zwykle skończyło się krzykami i prawie załamaniem. Nasz pan naprawdę był mało odporny na niepowodzenia :D Próbowaliśmy mu uzmysłowić, że należy się cieszyć z tego, co się ma, ale odpowiedział, że wieczny widok tyłów pozostałych aut i otrzymywanie złych informacji ("Tak, był wargacz. Ale poszedł w las 5 minut przed waszym przyjazdem") bardzo go jednak frustruje.



Dziwię się mu bardzo, bo naprawdę spotkaliśmy mnóstwo fascynujących zwierząt.



Byliśmy np. przy jeziorze, które wyglądało jak wejście do Arki Noego.



Widzieliśmy słonie, kąpiące się całymi rodzinami. Rozkoszne były zwłaszcza maluchy.



Trochę woda była dla niego za głęboka - gramolił się i przewalał, nie mogąc dosięgnąć dna. W dodatku miał liścia na głowie :D



Na szczęście mama pomogła :)



Widzieliśmy słonie zażywające kąpieli piaskowej.



I samochody uciekające przed słoniami, które koniecznie musiały przechodzić akurat tą dróżką.

Naprawdę było fajnie :D A pan ciągle nie i nie. Niezadowolony.



Zaczęliśmy się już o niego bardzo martwić, gdy nagle, po wysłuchaniu informacji w radiu, odwrócił się do nas i wykrzyczał : "Teraz się trzymajcie. Pojedziemy szybko!" :D (taaak, to rzeczywiście musimy uważać, bo do tej pory wlekliśmy się, jak ślimaki :/ :D Okazało się, że na drugim końcu parku (!!!) któryś z jego kolegów widział, wiadomo kogo. I to jest nasza ostatnia szansa, żeby zobaczyć lamparta. A on zrobi wszystko, żeby tak się stało!



I robił :/ Takimi wertepami, to jeszcze nie jechaliśmy. Ale nie chcieliśmy pana zniechęcać - dostał wiatr w żagle, niech płynie na fali :D Wtedy przypominało mi się, że szukając informacji o Janace, znaleźliśmy jedną jedyną negatywną opinię. Otóż jakiś mężczyzna był niezadowolony, gdyż, jak twierdził, kierowca tak skakał po wertepach i tak szybko jechał, że PRAWIE żona by wypadła :/ :D Tak jakoś mi się to przypomniało :D W każdym razie - na miejscu obejrzeliśmy sobie piękne skały, na których bardzo lubią siedzieć lamparty i piękne krzaki, w których lubią przebywać lamparty. I dosyć świeże ślady lamparta (pan się prawie osunął na ziemię w omdleniu :/ :D I okazało się, że zbliża się 18.00, czyli godzina, do której trzeba kategorycznie wyjechać poza bramę parku, bo inaczej kierowca płaci karę. A jadąc w stronę bramy natknęliśmy się na dwóch, idących piechotą weterynarzy, niosących strzelbę ze środkiem usypiającym. Okazało się, że wargacz, którego prawie-widzieliśmy, uderzył w głowę strażnika parku (na szczęście niegroźnie - drobne rany, mężczyźnie już udzielono pomocy. Wargacza natomiast trzeba uspokoić i zbadać).



Gdy przejechaliśmy bramę parku, pan zatrzymał auto, żebyśmy mogli zrobić sobie pamiątkowe zdjęcie. Byliśmy bardzo zadowoleni z safari, więc chcieliśmy panu podziękować. I wtedy stało się najgorsze :/ Bo pan krzyknął : "Podobało się wam safari? Tak? Bo mi nie. Beznadziejne było! To było moje najgorsze safari w życiu!!!" :/ :D Kolejne pół godziny musieliśmy spędzić pod bramą, szczerze pana pocieszając ("Widzieliśmy wszystkie zwierzęta. Było Super" "Nie!!! Lamparta nie było! Beznadzieja!!!" "Naprawdę jesteśmy zadowoleni!!!" "Nie kłamcie!" itp., itd. :/ :D W końcu się udało.

I teraz tak sobie myślę, że może po prostu pan nigdy wcześniej tego lamparta nie widział, skoro aż tak mu zależało?

CDN.@cart :D a o wargaczach Wam mówił? Piękne zdjęcie. Z Yala? Słonik wyszedł Wam na drogę?

@gosiagosia - to teraz już wiemy, że niezależnie od kontynentu, priorytety wszystkich przewodników są takie same :D (z wyjątkiem przewodnika @cart :D Ale to Wasze pół lamparta robi wrażenie (i zdecydowanie to więcej, niż ogon :) A co do jaszczurki - faktycznie. Kurczę, przecież to normalny system obronny, nasze zwinki taki mają. Nie wiem, dlaczego nie wpadłam na takie proste wyjaśnienie :/ Chyba zakręciłam się na jej egzotycznym wyglądzie :)

Kolejnego poranka musieliśmy, niestety, opuścić nasz drzewny domek. Strasznie nam było szkoda, bo i okolica przepiękna, i gospodarze przemili. Gdyby ktoś był w pobliżu - bardzo, bardzo polecam! Za dwie noce + dwa śniadania zapłaciliśmy 5400 LKR. Za niesamowitą wycieczkę wokół jeziora i dwukrotne wypożyczenie rowerów pan nic nie policzył, postaraliśmy się odwdzięczyć napiwkiem.



Dworzec autobusowy znajdował się w pobliskim miasteczku, Tissa. Pan zamówił nam tuk-tuka (300 LKR) - na szczęście nikt nie wpadł na to, żebym pojechała tam na rowerze :/ :D



Potem jeszcze półtorej godziny w autobusie (100 LKR od osoby) i już byliśmy w Rannie, gdzie zarezerwowaliśmy kolejny nocleg.



Soma Home Stay był nieco oddalony od centrum miasteczka. Gdy szukaliśmy noclegu na booking.com, szczególnie zależało nam na spokojnej lokalizacji, bliskości do plaży i do miejsca, w którym żółwice wychodzą na ląd, aby znosić jaja. Wprawdzie z przystanku autobusowego trzeba jeszcze było podjechać tuk-tukiem (500 LKR), ale było warto...Oj, było warto...



Znaleźliśmy się na terenie rozległej, wypełnionej zielenią, hmm...posiadłości. Nie można tego inaczej nazwać - może dom nie był największy, ale za to prowadziła do niego długa dróżka obrośnięta kwiatami i krzewami, mijało się jeziorka i fontanienki. W dodatku wszystko było lekko "ulepszone" przez naturę - żadnych tam krzaków równiutko wyciętych w kształt, no nie wiem, kota? Nie wiem, jakie teraz kształty krzaków są najmodniejsze :D - Lekko zapuszczone i rozrośnięte. Najpiękniejsze. Na schodkach domu przywitali nas właściciele, a było to przywitanie bardzo uroczyste. Pan ofiarował kwiatka mi, pani - Marcinowi. A ja dodatkowo otrzymałam niespodziankę! Na moim kwiatku usadowiła się najprawdziwsza modliszka! Nigdy wcześniej nie widziałam! Tak bardzo i tak hałaśliwie się ucieszyłam, że aż doszło do nieporozumienia :D Pani moją radość wzięła za oznaki obrzydzenia, uznała, że poczyniła olbrzymie faux pas i zaczęła przepraszać. Przepraszać za modliszkę :/ Za modliszkę to ja mogę kogoś po rękach całować!



I teraz, jak zwykle, mam problem. Łatwo opisywać proste rzeczy. Trudno natomiast odpowiednio przedstawić klimat i momenty. Trudno opisać dobroć i ciepło, bez używania tych słów, które same, tak naprawdę, niewiele znaczą. W każdym miejscu na Sri Lance spotykaliśmy się właśnie z przejawami tej "nieopisywalnej" dobroci i czuliśmy, jak, na ten krótki moment, gospodarze, zupełnie naturalnie, przyjmują nas do swojej rodziny. Owszem, ktoś może stwierdzić - przecież robią to zarobkowo, dbają, żeby klient był zadowolony. Zgadzam się. Ale można "dbać" i "dbać".



Nie inaczej było w tym miejscu. Pokój, który otrzymaliśmy, nie był luksusowy. Ale to zupełnie nie miało znaczenia, są ważniejsze rzeczy. Pan z radością oprowadzał nas po ogrodzie, wskazał na zarośniętą wiatę i z dumą oznajmił : "Mamy tu nawet restaurację". Później siedzieliśmy pod dachem z blachy falistej, na podniszczonych fotelach i chwaliliśmy "restaurację", do której, w domowej kuchni, gotowała żona. Oglądaliśmy dyplomy i zdjęcia ze ślubu córki, słuchaliśmy opowieści o pracy pana...Jest, o ile udało mi się dobrze zrozumieć, sędzią pokoju i wkracza, gdy pomiędzy rodzinami następują jakieś niesnaski. To na Sri Lance zawód o dużym prestiżu. Ale zarazem pan, jak i ja, chcielibyśmy, żeby nie był potrzebny :) Cudowne momenty...



Kolejną połowę dnia spędziliśmy spacerując po pobliskiej plaży. I powiem Wam, że to była jedna z najpiękniejszych plaż, jakie widziałam...



Czasem złoszczę się, że nie mogę brać urlopu, kiedy sobie zamarzę (ach, te wszystkie wspaniałe okazje cenowe na loty :D Jednak fakt, że podróżujemy głównie w wakacje, ma jeden ogromny plus. Zazwyczaj tam, gdzie jedziemy, jest "poza sezonem". Jakieś pory deszczowe i inne takie, które powodują, że wszyscy inni stukają się w głowę na samą myśl o takim terminie :) Plaża - cała dla nas...



Opustoszałe ośrodki wypoczynkowe, lekko podniszczone po poprzednim turnusie. Jeszcze się ich nie reperuje, jeszcze czas. Niesamowity klimat...



To chyba też dobry moment dla psów - mogą chłodzić się bryzą od oceanu, nikt ich nie przepędza. Nie ma bogatych turystów, którym mogłyby przeszkadzać.



Przepiękne miejsce...Szliśmy i nie mogliśmy przestać :)





W końcu doszliśmy do miejsca, gdzie ocean łączył się z rozlanym obok jeziorem. Przez plażę biegł dosyć szeroki strumień bagiennej wody.



Dwa, tak różne krajobrazy, a tak blisko siebie.

Przepraszam, dużo zdjęć, ale tą plażą byłam po prostu ZA-CHWY-CO-NA :)



Zupełnie straciliśmy poczucie czasu i odległości. Wiadomo, idzie się, w porządku, ale jeszcze trzeba wrócić :) A trochę się nam spieszyło, bo w "restauracji" naszego pana zamówiliśmy kolację i, w wielkiej konspiracji, (kto jak kto, ale sędzia pokoju na pewno załatwi :) DWA piwa (trochę się wstydziliśmy więcej. Naprawdę, taki miły pan nie musiał od razu poznawać naszej prawdziwej natury :/ :D