Fly4free.pl

Tak, te toboły, wory bez dna, zgrabne plecaki z przodu, to nasze :/ :D (ten wybrzuszony, to mój :/ ale udało mi się jeszcze upchnąć pod pokrowcem ze dwa kilogramy dodatkowej herbaty, więc było warto :D

W Kandy byliśmy ok. 11.40. W sam raz, bo chcieliśmy przejechać się najbardziej osławionym pociągiem na Sri Lance. Trasa Kandy-Ella jest uznawana za jedną z najpiękniejszych - prowadzi przez pola herbaty, wioski, parki narodowe...Z tego powodu zależało nam, żeby jechać w wagonie obserwacyjnym. Wprawdzie nie do końca wiedzieliśmy, jak on wygląda (wyobraźnia zaraz narzuciła mi obraz wagonu całego ze szkła + dodatkowe pomosty po bokach i na dachu :/ Mówiłam - wyobraźnia to chyba moja jedyna zaleta :D ), ale skoro głównie zamierzaliśmy obserwować, to ten wybór wydał się odpowiedni :)



Podczas wcześniejszego pobytu w Kandy, dowiedzieliśmy się, że pociąg odjeżdża o 12.30 i, niestety, bilety można kupić jedynie tego samego dnia (mam wrażenie, że to obostrzenie dotyczy tylko indywidualnych turystów. Przed nami stał pan, prawdopodobnie z jakiegoś biura turystycznego i wykupił cały plik biletów na kolejny dzień). Z lekką obawą podeszliśmy więc do kasy ("oby tylko jeszcze były..."), ale miły pan natychmiast nas uspokoił - tak, tak, są bilety, oczywiście. Ale nie można ich tu kupić. Bo....pociąg odjeżdża z innej stacji....:/ :/ :D (i zupełnie tego nie rozumiem :/ Gdy byliśmy w tym samym miejscu parę dni wcześniej, naprawdę wydawało mi się, że zadałam WSZYSTKIE możliwe pytania, żeby nic nas nie zaskoczyło. Pytałam o bilety, o cenę, o to, czy trzeba być dużo wcześniej, czy kasa będzie otwarta...Naprawdę, byliśmy wyjątkowo dobrze przygotowani. A jednak nie...:/ zapomniałam zadać najbardziej oczywistego pytania pod słońcem : czy pociąg odjeżdża z tego miejsca :/ :/ :D



Tak więc, nasz pociąg (nasze marzenie i jeden z głównych "must see" podróży) odjeżdżał za 40 minut z oddalonej o jakieś 7 km stacji Peradenija (tej z ogrodem botanicznym) :/ Szybki bieg na ulicę, już-już wsiadamy do tuk-tuka, w biegu pytając o cenę. I tu się mocno zaskoczyłam. Nami, nie tuk-tukiem :/ :D Bo pan powiedział, że to będzie kosztować 1500 LKR, a my uznaliśmy, że za drogo...:/ Brawo, naprawdę, coraz sensowniej reagujemy :/ Po kolejnych pięciu minutach (a każda była na wagę złota) abstrakcyjnego stania i zastanawiania się, co możemy zrobić (szkoda, że nie wpadliśmy na pomysł, że 30 zł za dogonienie marzenia to naprawdę niska cena :/ ) podszedł do nas pan i konspiracyjnie machnął ręką, wskazując teren poza dworcem. Dodatkowo mrugał znacząco, więc domyśliliśmy się (zaskakujące. Biorąc pod uwagę naszą błyskotliwość :/ :D ), że mamy za nim iść. Okazało się, że przy dworcu działa tuk-tukowa mafia, która swoje usługi wycenia bardzo wysoko, a on jest skromnym, niezależnym panem i zawiezie nas za 800 LKR, tylko musimy odejść trochę od budynku, żeby nikt się nie dowiedział.



I rozpoczął się wyścig z czasem. Pan starał się jechać jak najszybciej, wymijał korki, trąbił, krzyczał - w sumie taki bardzo skromny, to jednak nie był :D Wprawdzie przez całą drogę starał się nas namówić na pozostanie w Kandy ("bo ten pociąg to w sumie wcale taki ciekawy nie jest, a on organizuje takie miłe wycieczki, o, proszę, akurat ma przy sobie cały album - ze zdjęciami i wpisami zadowolonych klientów"), jednak punktualnie o 12.17 byliśmy na odpowiednim dworcu.
Biletów na wagon obserwacyjny oczywiście nie było. Było za to mnóstwo turystów z wycieczek zorganizowanych, którzy takie bilety mieli. Ale, szczerze mówiąc, było nam już wszystko jedno - mam gdzieś te balkoniki na dachach, nieważne. Grunt, żeby się w ogóle w tym pociągu znaleźć! Kupiliśmy więc to, co było : bilety na 2 klasę - 230 LKR.



A salon obserwacyjny wcale taki wspaniały nie był, ha! Przyjrzałam się mu dokładnie, gdy pociąg zakręcał - wyglądał tak samo, jak nasz wagon, miał tylko jedną, trochę większą szybę z tyłu. I fotele. I wcale nie żałuję!



Podróż natomiast była niesamowita. Widoki - bajeczne. Jechaliśmy cały czas z głowami w oknach, podziwiając otoczenie.





Dodatkowo, podróż z miejscowymi, była samą przyjemnością. Oprócz nas nie było ani jednego turysty (siedzieli przy szybie w swoim świetnym, haha, wagonie i nawet nie mogli otwierać okien :D ). Obserwowaliśmy kobiety opiekujące się dziećmi, mężczyzn, wskakujących do pociągu w biegu i same dzieci - biegające beztrosko po pociągu. Obserwowaliśmy prawdziwe lankijskie życie i było to niezwykle interesujące. W ogóle nie mam pojęcia, co nam się stało w głowę (znowu:/ ), że chcieliśmy jechać w odseparowanym, drogim wagonie (tzn. wiem :/ przypuszczalnie miało to związek z tarasem na dachu :/ nie mam pojęcia, skąd mi się biorą takie dziwne wyobrażenia :/ :D



Porada praktyczna (żeby wprowadzić jakąś wartość w moje grafomańskie wynurzenia :D - w miarę upływu czasu, robiło się coraz zimniej. Wjeżdżaliśmy coraz wyżej i trzeba to mieć na uwadze, pakując plecak. Bluzy bardzo się przydały. Natomiast nie należy się w ogóle przejmować prowiantem na drogę - pociąg zatrzymywał się na każdej małej stacyjce i do środka wchodzili sprzedawcy, oferujący wszystko, czego dusza zapragnie.



Tak więc, udało się! Jechaliśmy do Elli i była to naprawdę piękna podróż (a tak się wjeżdżało do tunelu).



W pociągu zarezerwowaliśmy nocleg w wychwalanym na booking.com Guest Inn Avendra. W Elii lepiej nocować w którymś z hosteli położonych na otaczających miasteczko wzgórzach - można podziwiać wtedy wspaniałe widoki.



Z uwagi na położenie naszego hostelu, dużo sensowniej było wysiąść nie w samej Elli, a przystanek wcześniej, w Kital Ella. Uważaliśmy to za wspaniałe rozwiązanie, do momentu, w którym, około 20.00, stanęliśmy na malutkim, puściutkim dworcu, a wokół było zupełnie ciemno...Taka idealna czerń czerni. I krzaki (a o tym dowiedzieliśmy się namacalnie :D Gdy udało się nam wykaraskać, jakoś trafiliśmy na pnącą się (chyba :D w górę drogę (I tak, oczywiście, że mieliśmy latarki. Ale zaginęły w plecakach, przysypane tonami herbat :/ :D Na szczęście właściciel hostelu wyjechał nam naprzeciw skuterem - z radością obserwowaliśmy zbliżające się do nas, samotne, malutkie światełko.



Avendra. Bardzo polecam. Chatka z cudownym widokiem, wspaniałymi właścicielami i wygodnym tarasem. Dwie noce ze śniadaniami - 8160 LKR + 1200 LKR za dwa obiady.

Ponieważ właściciel miał też tuk-tuka, od razu umówiliśmy się na całodzienną wycieczkę kolejnego dnia. Najpierw zjechaliśmy do Elli "właściwej". To niewielkie, ale mocno turystyczne, miasteczko. Klimat trochę jak w Krynicy np. Natomiast wielką przyjemnością jest samo powietrze - świeże i rześkie. To duża ulga po przebywaniu w miejscach położonych niżej.



Pierwszym punktem naszej wycieczki było wejście na Mały Szczyt Adama. Pan podwiózł nas do końca drogi i został, ustawiając tuk-tuka obok olbrzymiej ilości innych, również czekających na "swoich" turystów.



Sama droga nie jest trudna - w dużej części prowadzi przez pola herbaty.



Idzie się naprawdę bardzo przyjemnie. Właściwie to bardziej spacer, niż jakieś "wspinanie się na szczyt".



I jest ładnie. Tak po prostu ładnie.



Dopiero na ostatnim odcinku trzeba się trochę powspinać między kamieniami, ale to raczej "odcineczek", niż odcinek :)





Dodatkowo można podziwiać takie stworzonka. Długo zastanawiałam się, do czego może się przydać jaszczurce taki długi ogon, ale nie wymyśliłam nic :/



Całość spaceru zajęła nam niecałą godzinę. Jednak gdy wcisnęłam się do naszego tuk-tuka, przeżyłam niemiłą niespodziankę. Zdziwiony pan zapytał - to jednak zrezygnowaliście ze wspinaczki? Gdy próbowałam się tłumaczyć - ależ nie, właśnie wróciliśmy - pan odparł, że to niemożliwe, bo rozstaliśmy się jakieś 5 minut temu :/ Po chwilowej konsternacji (Matrix. Po prostu Matrix :/ :D ) dotarło do nas, że najzwyczajniej w świecie...pomyliliśmy pana :D I może bardziej bym się tego wstydziła, ale w sumie pan też pomylił "swoich" turystów, więc wyszło 1:1 :D



Kolejnym punktem programu, była wizyta przy najbardziej znanym moście kolejowym. O 11.50 miał przejeżdżać po nim pociąg, a nasz pan (tym razem właściwy :D znał doskonały punkt obserwacyjny - malutką restauracyjkę z wyciskanymi sokami (200 LKR) i drewnianą platformą widokową.



Poważnie, miejsce z doskonałym widokiem. Można było siedzieć i siedzieć, pod warunkiem, że coś się zamówiło w barze.



Można też było zejść na sam most, ale to postanowiliśmy zostawić sobie to na koniec. Bo każdy, ale to każdy, kto jest na Sri Lance, po prostu MUSI mieć takie zdjęcie :)



Niestety, znawcy tematu pt. "Obowiązkowe zdjęcie" od razu dostrzegą pewne...hmm...niedociągnięcie :D Otóż pociąg jedzie w przeciwną stronę, niż powinien, według standardów Faebookowo/Instagramowych :D No trudno, taki się nam trafił, braliśmy, co było :D
W okolicach mostu znajduje się też duży las z wieloma zachęcającymi ścieżkami. Jednak nie mogliśmy sobie pozwolić na dłuższe zwiedzanie, bo nasza wycieczka miała kolejny punkt. Wodospad Rawana.



Z daleka wyglądał bardzo zachęcająco.



Z bliska - dużo gorzej :/ Dlatego tę część wycieczki zdecydowanie skróciliśmy do minimum.

Do zwiedzenia została nam jeszcze jaskinia Rawana, do której szło się trochę po schodach, trochę po skałach.



Bardzo piękna droga. Szło się bardzo przyjemnie (oczywiście nie licząc hektolitrów nadprodukcji potu :D Ale czy było warto? Oceńcie sami.



:D Według Internetu jest tam podobno posąg bogini (?) Nie wiem, ja tam widziałam to :D Ale liczy się, że w ogóle weszłam, prawda? (a nie stanęłam przed wejściem np. i swoim zwyczajem stwierdziłam, że to już wszystko :D
Przy drodze natomiast jest taka, rodzinna, kawiarenka? budka? zbudowana na skale.



Zwróćcie uwagę na pochyłość podłoża. Niesamowite wykorzystanie dostępnego terenu. Siedzi się na drewnianych ławkach, machając nogami nad przepaścią.



Lokal z pięknymi widokami i doskonałymi herbatami, różnych rodzajów. Zwykła - 20 LKR, imbirowa - 40. A w ten sposób pani napowietrza herbatę z mlekiem, nadając jej wyjątkowy smak.



I ostatni punkt programu - Rock Temple. Mała świątynia z niesamowitym klimatem.



Za całą wycieczkę zapłaciliśmy 4000 LKR (+ napiwek. Bardzo się z tymi napiwkami rozkręciliśmy, ale powiem Wam, że każda, ale to każda osoba z branży turystycznej na Sri Lance absolutnie na niego zasługiwała. @prodrewno napisał relację z tej wyspy i zatytułował ją "Niezwykli ludzie" i muszę powiedzieć, że to jest najbardziej trafny i pasujący tytuł.



Gdy wróciliśmy do hostelu, pani właścicielka, mocno zatroskana, nieśmiało zapytała, czy bardzo będzie nam przeszkadzać, jeśli obiad będzie później. Okazało się, że kolejnego dnia syn ma ważny egzamin i właściciele chcieli pojechać do świątyni, pomodlić się w jego intencji. Widać było, że zadanie tego pytania było dla pani dużym problemem. Ma przecież gości i obowiązek ich nakarmić. Bardzo nas to wzruszyło.



Gdyby ktoś chciał się wybrać w te rejony, to bardzo szczerze polecam - i hostel, i właścicieli.

A kolejnego dnia przenieśliśmy się w miejsce, w którym prawie zwariowałam. Ze szczęścia :)



CDN.@BrunoJ, :D :D Ale może faktycznie nadziewa owady na ten ogon...Brzmi to sensownie.

Wybierając się na Sri Lankę, może za dużo nie wiedzieliśmy, ale jednego byliśmy pewni – chcemy odwiedzić któryś z parków narodowych. Poczytaliśmy o wszystkich i zdecydowaliśmy się na Yala – głównie ze względu na możliwość zobaczenia lamparta. Jednak wiadomo, że bardzo dużo zależy też od odpowiedniego przewodnika/kierowcy. Poczytaliśmy więc i o nich. I znaleźliśmy człowieka, dla którego podczas zwykłego wyjścia do sklepu, lamparty wyskakują zza rogu budynku. Gwiazdę na firmamencie przewodnickiego nieba. Owianego zasłużoną sławą (a świadczyły o tym liczne zdjęcia lampartów umieszczone w sieci przez zadowolonych klientów oraz entuzjastyczne recenzje) – Janakę. Szczęśliwi i dumni z odpowiedniego wyboru napisaliśmy do niego maila. Odpisał. Że nie ma miejsc…:/ :D :D



Uznaliśmy, że już trudno, taki nasz los i na pociechę zarezerwowaliśmy sobie nocleg w domku na drzewie, w pobliżu Yala. Lekkim optymizmem napawał nas fakt, że podczas korespondencji, właściciel domków napisał : „A safari możecie zrobić z nami, szczegóły dogadamy na miejscu”.



W Elli wsiedliśmy więc w autobus jadący do Matary (160 LKR) – trzeba było z niego wysiąść w małym miasteczku, o bliżej niezidentyfikowanej nazwie. Wiedzieliśmy, że z tego miejsca mamy jeszcze jakieś 6 km do Lake View Tree House. Niestety, kierowcy tuk-tuków nie byli aż tak zorientowani, jak my i chwilę (dłuższą :) trwało, nim znaleźliśmy kogoś, kto wiedział, gdzie jechać (450 LKR). W końcu :



A gdy dotarliśmy na miejsce, to już zupełnie oszalałam. Prosty domek na palach, do którego wchodziło się po drewnianych schodko-drabinkach, z tarasem i przepięknym widokiem na jezioro.



Bardzo miły właściciel wszedł z nami na górę - nie mogłam się skupić na rozmowie, bo cały czas podziwiałam widoki, a w dodatku zaczęła działać wyobraźnia, a raczej myślenie życzeniowe ("w takiej wodzie to na pewno są krokodyle..."). I wtedy - ŁUP!!! - coś z ogromnym pluskiem wtoczyło się do wody, Marcin zobaczył olbrzymi ogon (ja oczywiście nic :/ :D , a pan z uśmiechem wskazał wysepkę pod naszym tarasem i oznajmił, że to ulubione miejsce tych gadów. Nie mam pytań. MARZĘ o zobaczeniu krokodyla, a gdy leży spokojnie jakieś kilkadziesiąt metrów ode mnie, to podziwiam WIDNOKRĄG :/ :/ :D



Tak, to ta malutka wysepka. Znam na pamięć wszystkie jej szczelinki i załamania - nie zliczę, ile razy od tej pory wgapiałam się w nią maniakalnie. Pewnie się też nie da zliczyć, ile razy podpływający krokodyl od tej pory pomyślał : "Nie, dziś nie będę się na niej wygrzewał, popływam sobie DALEKO od chatki" :/ :D



Na szczęście pan zaproponował, że skoro tak kochamy krokodyle, to on nas później zabierze na wycieczkę wokół jeziora, gdzie na pewno będziemy mogli je podziwiać. Podskoczyłam z radości w górę, a zaraz potem się załamałam. Był problem. To miała być wycieczka rowerowa...



Wiem, większość z Was, gdy usłyszy hasło "Jedziemy rowerami!", w trzy sekundy jest gotowa do wyruszenia. Nie ja, niestety. Nie ja...Wstyd mi to przyznawać (znowu kolejna wada :/ naprawdę, oprócz wyobraźni mam niewiele :/ :D ), ale nie wsiądę na rower. Kiedyś bardzo lubiłam, teraz zaczynają mi się trząść kolana i nie potrafię utrzymać równowagi. Powód jest prozaiczny. W skrócie : góry, rower, auto, krew...dużo krwi....(w każdym razie, nikt nie może mi zarzucić, że nie kocham Gruzji. Noszę przecież gruzińską ziemię pod skórą :)



Rozważałam opcję biegania za rowerami podczas wycieczki, ale pan się postukał w głowę (przesadzam. Na to pan był zbyt uprzejmy :D Zaproponował za to, żebyśmy teraz wzięli rowery i pojechali do miasteczka, poćwiczyć sobie. Hura.



Uczyniliśmy to z ogromnym entuzjazmem :D Pomogły mi dwie rzeczy - jedną z nich była tajemnica przekazana nam przez pana. Otóż, w miasteczku, znajdował się podobno sklep monopolowy (Był! Whisky + dwa piwa - 1710 LKR). Druga rzecz, to piskliwy głosik w mojej głowie : "Zrób to, a krokodyle...będą twoje" :D Grunt, to znaleźć odpowiednią motywację :D (ale, szczerze mówiąc, to właśnie ten głosik spowodował, że się zdecydowałam. W psychologicznej walce : ja vs rower, nawet alkohol traci na znaczeniu :D



Jakoś udało mi się doturlać i dopchać rower ponownie do domku (uczciwie przyznaję, że zsiadałam z niego za każdym razem, gdy drogą jechały jakieś pojazdy :/ ), ale łatwo nie było. Psychicznie jednak byłam już prawie gotowa do wycieczki ("Krokodyle! Krokodyle! :D



I bardzo się z tego cieszę, bo to była jedna z najpiękniejszych wycieczek na Sri Lance. Objechaliśmy jezioro wokół (no, ja trochę wolniej, niż pozostali :D Pan był znakomitym przewodnikiem - wskazywał różne gatunki ptaków i zwierząt, przepięknie o nich opowiadał.



Widoki też były znakomite.



Dzikie pszczoły - wydaje mi się, że one budują gniazdo z własnych ciał, że pod spodem nic nie ma. Tym bardziej ciekawe jest, że wracają potem w to samo miejsce - nie do jakiegoś fizycznego gniazda.



Przyroda wokół jeziora była naprawdę imponująca - drzewa, oblepione śpiącymi nietoperzami, małpy, ptaki...