Fly4free.pl

Wąwóz raz się rozszerza, raz zwęża, później droga prowadzi do przylegającej wioski.
Na koniec trafiamy na górę.




























Wtedy wydaje się, że to już koniec, w końcu czego więcej oczekiwać?!
A tymczasem - niespodzianka.
To był dopiero początek.
Najciekawsze jaskinie, te najstarsze ciągną się przez ładnych parę kilometrów.












Wnętrza niektórych bardzo dobrze się zachowały, trzeba zdjąć buty, żeby wejść do środka.
















Innych turystów z Europy, jeśli mnie pamięć nie zawodzi, tutaj nie spotkaliśmy.
Pewnie nie zaglądają tu za często, bo jeszcze bardziej, niż w innych miejscach budziliśmy zainteresowanie.
Zainteresowanie, zresztą - obustronne.
























Pewnie trochę przydużawo tych zdjęć, ich ilość jest proporcjonalna do zachwytów dla miejsca.




























Ofiarą jaskiń stał się klasztor w Mt.Popa.
Zrobiło się późno i trzeba było zrezygnować z dalekiej jazdy.
Późnym popołudniem znaleźliśmy się w Bagan.Każdy, komu tylko do głowy przyszło, żeby do Birmy zajrzeć o Bagan musiał usłyszeć.
W XI wieku tutaj była kolebka państwa.
Dzisiaj jest to turystyczny "TOP ONE" Myanmy i kto tylko Myanme zwiedza - tutaj BEZWZGLĘDNIE powinien przyjechać.

Hotel a w zasadzie hotelik który trafił się nam sprawiał wrażenie pozostającego na uboczu.
Asfalt kończył się ze trzy przecznice wcześniej a wieczorem drogę tutaj oświetlał wyłącznie, wspomniany wcześniej,
birmański księżyc.








Hotelik był czysty, miał fajny ogród a śniadania serwował na tarasie.
A z tarasu widać było TO:








I właśnie dla tych tysięcy, tak: tysięcy, stup i świątyń do Bagan się przyjeżdża.

Planując wyjazd mieliśmy parcie, żeby koniecznie szukać noclegów w pobliżu zabytków.
Tutaj są dwie miejscowości: Old Bagan i New Bagan.
Pierwsza, otoczona historycznymi murami druga natomiast, jak można się spodziewać - powstała współcześnie,
i jest złożona z ulic połączonych w regularną kratkę.
Hoteli w starym Bagan za wiele na Booking nie było, a te które się ogłaszały - do tanich nie należały.
Z żalem zatem wybraliśmy nocleg w nowej części miasteczka.

Na miejscu okazało się, że nie ma to praktycznie żadnego znaczenia:
zabytki są rozrzucone na tak dużym obszarze, że w zasadzie z każdego miejsca jest blisko (wersja dla optymistów)
albo z każdego miejsca jest daleko (wersja dla malkontentów).

Zorganizowane grupy zajeżdżają tutaj autobusem pod dwie, trzy największe świątynie (obowiązkowo: Ananda i Swezigon)
a potem są pakowane do dwukółek, takich jak w Inwie, i robią godzinny objazd po okolicy.
Taką bryczkę właśnie chciałem poszukać i wynająć.
Żona wprawdzie twierdziła, że wszyscy tutaj, jeżeli tylko nie boli ich noga albo nie cierpią na jakieś inne dolegliwości ruchowe,
korzystają z e-bików, to jednak wiedziałem, że:
* akumulator się nam wyczerpie po drodze i będziemy musieli pchać dziadostwo,
* na pewno na tych polno-leśnych drogach złapiemy gumę i będzie j.w.
* taki elektryczny silniczek jest za słaby i zamiast jechać to j.w.
* zagrzęźniemy w piachu
* wywrócimy się
* a jak już to dziadostwo będziemy pchać / holować, to zabłądzimy w nocy na bezdrożach.
* a tak w ogóle - na pewno nie będzie tych e-bików gdzie pożyczyć i będą bardzo drogie.

Wypożyczalnia skuterów była jednak 30 metrów od hotelu, za skuter na cały dzień chcieli równowartość 15 PLN,
i wizja bryczki - przepadła bezpowrotnie.
Zresztą z nią też mogło być niewesoło i koń mógł np. kopnąć.

Na polne drogi można wjechać już w New Bagan i na dobrą sprawę, te najbardziej klimatyczne miejsca, gdzie nie ma
jeszcze wycieczek ani sprzedawców i tylko samotny Budda siedzi pod daszkiem - są właśnie tutaj.




















Drogi a czasem tylko ścieżki są oznaczone z rzadka - drogowskazy stoją jedynie przy większych zabytkach.
Trzeba jechać na wyczucie, z tym akurat jakoś sobie zawsze radziłem.
Ale nawet jeżeli ktoś nie bardzo odróżnia prawo od lewo, czyli tego drugiego prawo, - nie powinien zabłądzić.
Teren, po którym trzeba się poruszać jest ograniczony dwoma asfaltowymi drogami i jeśli stracimy orientację -
prędzej czy później na którąś trafimy.



















Wiele świątyń jest do siebie podobnych ale też często jest tak, że w danym miejscu zobaczymy coś niepowtarzalnego.
Na przykład widoczne dalej freski pochodzą z XII wieku a trafiliśmy na nie w pagodzie Sulamani.
Trzeba się zatem strasznie namęczyć z tym Bagan, bo jeżeli tylko gdzieś za krzakami widać jakąś kolejną kopułkę,
to należy tam skręcić i sprawdzić czy to aby nie coś istotnego.
Około drugiej po południu doszliśmy jednak do wniosku, że wszystkich dwóch tysięcy pagód nie zdążymy oblecieć
- i zaczęliśmy zwiedzać po łebkach.




















O ile kramy z pamiątkami nie są moim hobby to tutaj całkiem mi się podobały.
Najbardziej rzeczy z laki.
Pudełeczka na zdjęciu mogą być puste ale też zawierać figurki do szopki bożonarodzeniowej (w Birmie jest też sporo
chrześcijan) albo podkładki pod piwo - zostaliśmy posiadaczami obydwu wersji.
Wzorki na wieczku wyglądają na nadruk maszynowy - ale tak nie jest.
Są wklęsłe, czyli zostały wydrapane a później pokolorowane.
Całkiem możliwe zatem, że zgodnie z zapewnieniami sprzedawców są zrobione ręcznie.