Fly4free.pl

Na drugi dzień, rano, polecieliśmy do Heho.Port lotniczy w Heho specjalnie duży nie jest, obsługuje ruch turystyczny w okolicy jeziora Inle.
A Inle to żelazny punkt wszystkich wycieczek do Birmy.
Sposobów na spędzenie czasu w okolicy może być kilka.




Pierwotnie przymierzaliśmy się do trekingu przez wioski w okolicy jeziora.
Doszliśmy jednak do wniosku, że skoro nie planujemy pracy doktorskiej z etnografii
tych okolic ani nie jesteśmy zatwardziałymi wędrowcami, to chyba sobie odpuścimy.

W okolicy Inle zamierzaliśmy spędzić trzy dni.
Pierwszego dnia z rana, po przylocie zaplanowaliśmy wycieczkę do Pindaya Caves.
Drugiego - mieliśmy pływać po jeziorze.
Trzeciego zaś - wybrać się do pobliskiego Kakku.

Dodatkowym punktem w programie były obchody Tzaungmon Full Moon Festival w Taunggyi, gdzie
ponad sto lat temu święto przerodziło się w Fire Balloon Festival.

Najlepszym miejscem na nocleg w tej okolicy jest Nyaungshwe - tam mieliśmy spędzić trzy noce.
Trafiliśmy do Manor Hotel.
Do zamieszkania jak najbardziej się on nadaje.
Polecamy też, niemal obok, bar / restaurację "Red Star".




Odległości pomiędzy wymienionymi miejscami nie są szczególnie duże, 1-2 godziny jazdy samochodem
w jedną stronę.
Nie ma tu jednak czegoś takiego jak przystanek autobusowy i rozkład jazdy.
Komunikacja lokalna opiera się o nieregularny transport prywatny.
Umówiona na parę dni taksówka jest zatem chyba jedynym skutecznym rozwiązaniem, jeżeli jesteśmy związani
jakimś harmonogramem i to czy dane miejsce odwiedzimy w środę czy w piątek sprawia nam różnicę.

Na szczęście Fatty, o którym wspomniałem wcześniej zjawił się niezawodnie na lotnisku.
Podobnie, jak jego ojciec, przez lata pracował w korporacji taksówkowej.
Po zmianach politycznych w 2013r. nastąpiła prywatyzacja jego przedsiębiorstwa.
Na korzystnych warunkach mógł wykupić swój warsztat pracy, czyli Toyotę Crown, u nas to jakaś
starsza wersja Lexusa.
Teraz jest na własnym rozrachunku, jak twierdził, wiedzie mu się lepiej a my jesteśmy jego drugim
w karierze klientem z Europy.





Pindaya Caves to całkiem ciekawe miejsce, nie jest to jednak jakieś "must see".
W rozległych, podziemnych, naturalnego pochodzenia grotach postawiono setki, jeśli nie tysiące
wizerunków Buddy.
Jaskinie są używane jako miejsce kultu od kilkuset lat ale nie widać tu za bardzo śladów historii.
Otoczenie wejścia bardziej przypomina wesołe miasteczko niż obiekt religijny lub kulturalny.












Wnętrze jest znacznie ciekawsze, jaskinie są ogromne, figury Buddy duże, złote i bardzo liczne.
Te ustawione bardziej współcześnie mają podpisy z danymi ich fundatorów - ludzie z całego świata.
















Podobnie jak wczoraj, budziliśmy zainteresowanie i co chwilę ktoś chciał sobie robić
z nami zdjęcie.
Było to całkiem miłe, ale na zdrowy rozum - na prawdę nie mam pojęcia:
dlaczego sprawiało mi to przyjemność?!




Wizyta w jaskiniach byłaby całkiem udana, gdybyśmy na koniec nie trafili na tablicę
z wykładem na temat buddyjskich zasad reinkarnacji:




Pod spodem punkt po punkcie jasno wyłożono, za co się idzie do piekła:




Niektóre punkty są całkiem przydatne, np. ten o robieniu krzywdy mnichowi - dzięki niemu właśnie
udało się nam przejść ulicę w Rangunie.
Ale ten przedostani?!
Jeżeli dobrze zrozumiałem to tłumaczenie tłumaczenia - to nie wolno robić czegoś bez sensu!
Mam przechlapane.
Jedyna nadzieja w tym, że ten regulamin piekła dotyczy tylko buddystów.Dociekaliśmy wytrwale o co chodzi z tym świętem Tazaungmon, co ma ono upamiętniać albo do czego namawiać.
No i Eli udało się w końcu wyszukać, że inaczej jest to "Święto Światła" a wspomina ono krótkotrwałe
zstąpienie Buddy na Ziemię, już po osiągnięciu nirwany.

Zdarzeniu temu, podobno, towarzyszyły liczne efekty świetlne - stąd taka nazwa.
Tłumaczy to, dlaczego w różnych miejscach kraju świętowanie wiąże się z wodowaniem zapalonych świeczek,
wypuszczaniem w niebo baloników i z tym podobnymi poczynaniami.

- Tam niedaleko jest miasteczko, Taunggyi czy jakoś inaczej i oni tam te baloniki puszczają.

Z perspektywy domu, zanim wyjechaliśmy, tak to właśnie wyglądało i zawczasu umówiliśmy się z Fattym, że nas
w dogodnym czasie na oglądanie tych baloników zabierze.
Tym dogodnym czasem była siódma wieczorem, zaraz po zaliczeniu jaskiń.

Okazało się, że Taunggyi jest blisko Nyaungshwe (tam nocowaliśmy) ale tylko w poziomie.
W pionie oddzielała nas godzinna jazda w górę, po niezliczonych serpentynach, w towarzystwie setek skuterów,
motocykli i orurowanych pickupów, które tutaj służą za lokalny transport osobowy.

W końcu na szczycie znalazło się "miasteczko".
Z bankami, hotelami, dwupasmowymi arteriami, pewnie ze 200tys. mieszkańców.
Horda motocykli i pickupów pędziła w jedną stronę a policja przeorganizowała ruch w całym mieście,
wysyłając w końcu cały ten strumień na wertepy, gdzieś na obrzeżach.

Tłukliśmy się jeszcze z kwadrans po ciemnych wykrotach, w towarzystwie jednośladów z wyraźnymi
inklinacjami samobójczymi.

I nagle ...

Stanęła przed nami otworem szeroka, szeroka dolina szczelnie wypełniona po horyzont ludźmi.
W tłumie rozbłyskały kolorowe światełka, nad tłumem unosiły się rozświetlone jakąś łuną opary i dymy.
W lewo i w prawo, w górę i w dół po niebie sunęły świetlne szperacze, jakby szukały nadlatującego bombowca.
Do tego głośna muzyka, z każdego zakątka inna i non stop wystrzały petard i sztucznych ogni.

Utknęliśmy w korku, bo tłum zaczął się trochę mieszać z pojazdami.
O, o, oooo!!!!, ze sto metrów od nas w górę zaczął wędrować gigantyczny balon...
Cały obwieszony parafinowymi światełkami gubił je trochę, obrzucając roztopioną parafiną i ogniem ludzi poniżej.
A gdy znalazł się ciut wyżej wystrzelił setkami kolorowych ogni.

Takiego malowniczego rozgardiaszu w życiu nie widziałem.
Chociaż, nie.
Widziałem w kinie, to było w dolinie Morannor, gdy armia Gondoru i Rohanu zmierzyła się z armią Saurona :lol:












Wypuszczanie balonów miało charakter współzawodnictwa.
Co chwilę w tłum wjeżdżały samochody nowych drużyn balonowych, otoczone bardzo aktywnie dopingującymi kibicami.




Mniej więcej co drugi pojazd powietrzny ruszał szczęśliwie w górę.
Jedne stawały w płomieniach zaraz na starcie, inne płonąc waliły się w tłum z wysokości kilkudziesięciu metrów, często eksplodując
nagromadzonymi na pokładzie fajerwerkami.

- Eeee, w tym roku całkiem spokojnie, tylko pięciu poparzonych i to niegroźnie, stwierdził uśmiechnięty Fatty,
gdy na drugi dzień pytałem go, czy nie wie, jak się ta zabawa zakończyła.











W kolejnym dniu mieliśmy pływać łodzią po Inle.

Przejrzeliśmy zawczasu programy proponowanych tu wodnych wycieczek i szczerze mówiąc,
miałem wątpliwości, czy to pływanie mi się spodoba.

Z opisów i filmików na Youtube wynikało, że do wyboru są trzy typowe programy: Zwykły, De Lux i Sagar.
"Zwykły" polega na tym, że odwiedza się fabrykę cygar, fabrykę srebra, fabrykę szalików i jeżeli starczy czasu
to jeszcze jakąś inną.
"De Lux" to odwiedziny w fabryce cygar, w fabryce srebra, fabryce szalików i żeby było coś więcej,
płynie się do Indein.
"Sagar" jest dla wytrwałych i spragnionych bardziej ekstremalnych wyczynów - przez kilka godzin non stop trzeba
wsłuchiwać się w warkot silnika, aż zobaczymy drugie jezioro, które jest połączone z Inle kanałem.

Uznaliśmy, że nic nam nie odpowiada i w związku z tym - wynajmiemy łódkę i sami powiemy sternikowi, gdzie ma
płynąć, żeby się nam podobało.
Niestety, po chwili namysłu, wyszło na jaw, że nie wiemy, gdzie mogłoby być takie miejsce.
Ostatecznie więc zdecydowaliśmy się na "De Lux".

Łódź w Nyangshwe wynajmuje się bez specjalnych zabiegów organizacyjnych.
Trzeba w odpowiednim czasie, między siódmą a dziewiątą wyjść przed hotel i rozglądać się
na lewo i prawo, tak jakbyśmy czegoś szukali.
Na pewno zaraz podjedzie motocykl i dostaniemy propozycję wycieczki po jeziorze.

Port wyglądał dość egzotycznie a łódki miały fajny kształt i nawet zaczęło nam się na tej wycieczce podobać.




Zrozumiałem w końcu o co chodzi z tym Inle:
Nic szczególnego tu nie ma.
Ale zwykłe rzeczy połączyły się ze sobą w niezwykły sposób i dlatego całość jest niezwykła.
























Fabryki były nawet całkiem przyjemnym urozmaiceniem i w zasadzie nie psuły wycieczki.
Nawet jeżeli ktoś nie znosi takich rzeczy - w przypadku Inle da się to przeżyć.

Aby dotrzeć do Indein łódź musi opuścić jezioro i pokonać kilkukilometrowy kanał.
Po drodze trzeba też w końcu - zatankować: :)





Wcześniej jednak łódka zawija do przystani przy świątyni Phaung Daw Oo.




















Phaungdaw jest miejscem kultu religijnego.
Trudno powiedzieć, jak określić ludzi tu przybywających ale raczej powiedziałbym, że to pielgrzymi a nie turyści.
Przyciąga ich pięć małych figur Buddy, którym przypisywana jest szczególna historia i co za tym idzie - moc.
W tej chwili są one pokryte tak grubą warstwą złota, że wyglądają jak pięć małych bałwanków.
Jednak przybywający niezłomnie i gromadnie pracują aby zbliżyć je kształtem do kuli.








Paniom nie wolno naklejać złotych płatków ale mogą za to przynosić kwiatki.




Indein to las stup na zboczu wzniesienia z pagodą pośrodku.
Do otoczonej przez nie świątyni wiedzie chyba kilometrowa, jeśli nie dłuższa zadaszona kolumnada.
Zmieniła się w najdłuższy pasaż handlowy, jaki widziałem.
Tym razem wszystko jest raczej dla turystów.
Niektóre rzeczy bardzo kusiły, wyglądały ciekawie, były stare.
Trudno jednak poznać ich pochodzenie i lepiej nie ryzykować wywozu.
























Może to dlatego, że szczyt sezonu był przed nami - w Indein było bardzo spokojnie,
Na ścieżkach tylko głosy dzwonków zamocowanych na wierzchołkach stup,

Za sprawą Fattyego poczęstowaliśmy się jedzeniem wystawionym do publicznego użytku w świątyni.








Wzbraniałem się, mówiąc, że nie będę biednym wyjadał.
Fatty stwierdził jednak, że to nie jest dla biednych, tylko dla każdego, kto chce i nawet w dobrym tonie
jest coś przetrącić.
Ale jeśli mam ochotę, to zawsze mogę coś rzucić do skarbonki, żeby dla następnych kiedyś nie brakło.
Przymusu jednak nie ma.
Zawartość wspólnej miski to usmażone orzeszki a po bokach kiszona zielona herbata i kiszony imbir.
Tutaj są to podstawowe składniki sałatek i trudno zjeść obiad bez nich.
Mnie to smakowało i nawet sobie słoik kiszonej herbaty z chili przywiozłem do domu.

Pływanie po jeziorze, zwłaszcza, gdy się chce obejrzeć wszystkie stragany w Indein zajmuje cały dzień.
Gdy już słońce zaczynało się powoli chylić zaliczyliśmy jeszcze jeden żelazny punkt na Inle - sklepy
z pamiątkami do których turystów ma przyciągać kilka zatrudnionych tu pań z plemienia Padaung.

Byłem zdecydowanie na NIE wobec takich atrakcji ale potrzebny nam był akurat kibelek, było po drodze- no i zacumowaliśmy.

Okazało się, że starsza pani z Padaung całkiem dobrze radzi sobie z angielskim.
Jest bardzo miła w obyciu i rozmowie.
Zamieniliśmy więc parę słów i w końcu - zrobili fotkę wbrew pierwotnym zamiarom.





Ledwie przed zachodem wpadliśmy jeszcze do Nga Hpe Kyaung.
We wszystkich przewodnikach pisze, że to "Świątynia Skaczących Kotów".
Pewnie kiedyś tak było - mnisi wytresowali zwierzaki albo z nudów albo żeby się czymś wyróżnić.
Teraz ilość kotów na m2 nie odstaje tu od przeciętnej krajowej, a te co się kręcą w pobliżu,
na szczęście też nie mają akrobatycznych skłonności.
Tylko ci, co piszą przewodniki będą musieli w końcu coś samodzielnie napisać, zmiast <Ctrl-C> <Ctrl-V> :geek:
Oj, będzie problem, tyle pracy :cry:
Miejsce chcieliśmy ominąć ale Fatty zapewniał, że byłby to błąd - klasztor jest autentyczny, stary i w historii
Birmy ma swoje miejsce.
Rzeczywiście, ma swój urok, chwilę tu przesiedzieliśmy.
Ja przestudiowałem zawieszoną pod sufitem obrazkową historię Buddy, żeby trochę w końcu ogarnąć
to, w co te tłumy spotykanych na co dzień ludzi - wierzą.
Później, w Amarapurze, znalazłem książkę z takimi samymi rysunkami.












Pływając po jeziorze wszyscy turyści zaliczają jeszcze "pływający targ".
Codziennie targowisko zawija w inne miejsce i na tym polega jego szczególny rodzaj.

Powiedzieliśmy, że nie chcemy na targowisko.
I to był właśnie nasz wkład w zaplanowanie trasy po Inle.

Opłata za łódź dla czterech osób w wersji "De Lux", za cały dzień, wyniosła 45tys. KYT, czyli 115 PLN na nasze pieniądze.
Wcześniej myśleliśmy, że to pomyłka w cenniku i chodzi o jedną osobę.
Dałem trochę więcej, bo nawet wobec tutejszych cen wydawało mi się to mało wobec nakładu pracy
i poświęconego czasu.
Pewnie naruszyłem ugruntowane relacje ekonomiczne i teraz się tym martwię... :cry:Zorganizowane grupy turystyczne najczęściej przylatują do Heho z rana.
Potem zaliczają jezioro w wersji "Normal", rzadziej "De Lux" a wieczorem już są znowu w samolocie czy autobusie.

Tymczasem niedaleko są nie tylko Pindaya Caves ale jest też i Kakku.
Dojazd do Kakku jest cokolwiek uciążliwy - droga kręta i wąska.

Jedzie się jednak przez wioski, które turystów raczej nie oglądają.
Można więc popatrzeć na birmańską prowincję taką, jak wygląda na prawdę.
Są zatem pola ryżowe, plantacje trzciny cukrowej, uprawiane palmy kokosowe i daktylowe, pola bananowców.
Malowniczo też prezentują się nasadzenia z drzew tekowych.
Dla tych widoków, myślę, że nawet, gdyby Kakku nie było - warto przejechać się po wiejskich okolicach.