Fly4free.pl

A to most U Bein, dla którego musieliśmy porzucić wałęsanie się po pagodach Sikong:







Jak widać - prezentuje się trochę rozdrypowo ale jest sławny - ze względu na materiał: drewno tekowe i znaczną długość.
Śmiem przypuszczać, że obecnie jego jedyne praktyczne zastosowanie, to wabienie turystów.
Turyści dają się wabić zdjęciami zachodu słońca, a jakże, które zrobili ich poprzednicy i wrzucili do sieci.
My też poszliśmy na ten lep, wynajęli łódkę, wyciągnęli aparaty i razem z innymi czekali...




Zachód odbył się jak należy.








Niestety, znowu nigdzie nie udało się kupić cukru palmowego. :cry: :cry:Kolejny zachód słońca w Birmie miał się odbyć już daleko od Mandalay - w Monywie.

Zanim jednak wyjechaliśmy na dobre - była Inwa do której nie zdążyliśmy wczoraj.
Przewodnik zniechęcał raczej do tego miejsca, pisząc, że za wiele to tu do oglądania nie ma.
Fatty twierdził jednak, że ludziom się z reguły w Inwie podoba i upierał się, że nas też tam
zawiezie.

Rano zatem wyjechaliśmy parę kilometrów za Mandalay i wsiedli w prom, bo cel był na drugim brzegu.
Okazało się, że na łódce się nie skończy, po drugiej stronie na turystów czekają dziesiątki dorożek.
Byliśmy zdecydowani zwiedzać na piechotę, ale jeden z naganiaczy całkiem sprawnie mówił
po angielsku i przekonywał, że to plan bez sensu.








I rzeczywiście.
Inwa to wiejski teren - pola, krzaki, trochę lasu, potem znów jakieś uprawy a to wszystko poprzetykane, tu i ówdzie,
budowlami, które ocalały, gdy dawną stolicę nawiedziło trzęsienie ziemi.
Widoki więc są tu całkiem sympatyczne a trek w płaskiej, nadrzecznej okolicy byłby przyjemny.
Teren jest jednak dość rozległy, więc bez dwukółki i konika - to przedsięwzięcie na cały dzień.

Ranek to dobra pora na Inwę.
Zorganizowane grupy docierają tu później, byliśmy praktycznie sami więc tym bardziej Inwa, zgodnie
z obietnicą Fattyego, nam się podobała.




















Poranna wycieczka i to, że jesteśmy bez towarzystwa ma też i ujemne strony - cała energia sprzedawców
pamiątek nie rozprasza się na boki, tylko atakuje z pełną siłą.
Trzeba się, niestety, trochę naopędzać.
Trafił mi się jednak stragan, gdzie były rzeczy z drewna wywołujące opad szczęki.
Pod wieżą strażniczą pani prowadzi działalność handlową a jej mąż, na tyłach budki - działalność produkcyjną.
Filigranowe rzeźby powstają z jednego kawałka teku, niewiarygodne, że to się nie rozleci w trakcie pracy dłutem.
Nigdzie później równie ładnych rzeczy nie spotkałem.








Zapomniałem, ile kosztowała dorożka - nie była to raczej kwota znacząca, zdaje się, że 8000. KYT, czyli 20 PLN mniej więcej.
Cały objazd zajął nam półtorej godziny ale gdyby nie to, że czekała droga do Monywy - pewnie pokręcilibyśmy się ciut dłużej.












Na przykład o klasztorze Maha Aungmye przewodnik pisał, że pewnie najbardziej to się nim nietoperze mogą zainteresować.
Nie wiem skąd taka ocena.
Przypuszczam, że jej autorowi szkoda na dwukółkę było, obtarły go buty i chciał jak najszybciej do domu.
























W Inwie, podobnie, jak w innych miejscach, nikt nie słyszał o cukrze palmowym. :cry:Monywa nie jest już takim całkiem oczywistym celem dla wycieczek i tylko niektóre biura przywożą tutaj
swoich klientów.
Pewnie dlatego, że w zasadzie to nie ma tu żadnych ważnych zabytków.
Tymczasem lokalnych turystów jest niemało.




Wszystko za sprawą monumentalnych współcześnie postawionych świątyń.
Trzeba przyznać, że robią wrażenie i ani przez chwilę nie żałowałem, że wybraliśmy się oglądać ten "Disneyland".
(Wcale nie obrażam Birmańczyków, sami tak mówią o budowlanych dokonaniach tutejszych mnichów).

Wrażenie na odwiedzających wywoływane jest tu na dwa sposoby:
Sposób 1: ogląda się małe posągi Buddy których jest bardzo, baaardzo dużo
Sposób 2: ogląda się posągi Buddy których aż tak dużo nie ma ale same w sobie są bardzo, baaardzo duże

Wariant nr 1 jest realizowany w Thanboddhay Paya.
Wizerunków świętej postaci mają tutaj pół miliona sztuk - dużych, średnich, małych i całkiem malutkich.
Tymi ostatnimi są wyłożone kolumny wokół świątyni i ściany w środku.
Budowla robi wrażenie rozmachem, złotem, kolorami i finezyjnymi ornamentami.
A gdyby ktoś nie miał ochoty płacić 3USD za wejście do środka (a może 1USD, nie pamiętam) twierdząc, że
już dużo razy widział wnętrze buddyjskiej świątyni - tym razem powinien się jednak wykosztować.
Środek też zadziwia.




















Kawałek za miastem teren zaczyna się wznosić by później przejść w całkiem stromo nachylone wzgórze.
U jego stóp jest forma pośrednia pomiędzy "Wariantem 1" a "Wariantem 2": Ogród Tysiąca Buddów.
Też fajny.




Gdy tylko go miniemy, w pełnej krasie pokazuje się Bodhi Tataung, czyli "Wariant 2".
Stojący Budda ma 130m wysokości i 25 pięter po których możemy w jego brzuchu chodzić, oglądając
malowidła na temat etapów ludzkiej egzystencji.








Jak widać, tutaj piekło jest jeszcze bardziej nieprzyjemne, bo nie tylko parzy ale jeszcze kłuje różnymi
ostrymi i niebezpiecznymi narzędziami.

Prostokąty widoczne na postaci Buddy, to okna.
Wersja leżąca też jest niczego sobie, ma blisko 100 metrów.
Na tym się sprawa nie kończy - obok powstaje kolejny monument, tym razem na siedząco.




























Zaraz przy bramie do Ogrodu Tysiąca Buddów jest restauracja z Myanmarskim menu.
Nie wiem, czy to skutek obecności "swojego", tj. Fattyego czy sposób funkcjonowania tutejszej gastronomii:
nie przynieśli karty dań, żeby sobie coś wybrać, tylko postawili na stole wszystko, co było w kuchni.
Jadło się tylko to, na co przyszła ochota.
Sądząc po tym, że rachunek był niewygórowany (na nasze pieniądze jakieś 50 PLN za cztery osoby) pewnie też
płaci się za to, co się zje a nie za to co trafiło na stół.
Było smacznie, więc gdyby ktoś tam był i też chciał coś przetrącić, na zdjęciu szyld restauracji.












Taki sposób obsługi przydarzył się nam jeszcze w innym miejscu, więc to może powszechna metoda
karmienia.
Powszechne jest też uznanie i szacunek dla Aung San Suu Kyi, której zdjęcia ludzie wieszają sobie
w miejscach pracy.
Poniżej, w misce, cukier palmowy.
To co u nas uważa się za wyjątkowo niedietetyczne tutaj uchodzi za środek poprawiający trawienie,
bardzo zdrową rzecz, którą trzeba zakończyć każdy obiad.

Niestety, również i dzisiaj w żadnym sklepie, gdy chcieliśmy go kupić - nikt nie wiedział o co nam może chodzić. :cry:



Że też nam to nie przyszło do głowy :roll:
Żeby było całkiem śmiesznie, w ostatni dzień pobytu, w Rangunie wyszedłem wieczorem z hotelu,
żeby pozbyć się resztek kyatów.
Trafiłem przecznicę dalej na sklep biedronkopodobny i tam natknąłem się na ten nieszczęsny cukier. :lol:Gdy wieczorem, po rozstaniu z przerośniętym Buddą dotarliśmy do miasta - Monywa nas zaskoczyła.
To wcale nie jakaś miejscowość na uboczu.
Porządne hotele, centra handlowe, kilkupasmowe ulice, pomniki kogoś kto kogoś od czegoś wyzwolił - słowem prawie europejsko.

W okolicy jest pewnie uprawiana herbata, bo w hotelu był do nabycia cały wybór jej gatunków a w pokoju znaleźliśmy
zestaw dla herbacianych smakoszy: czajnik, w którym nastawiało się temperaturę 87.5 stopnia albo dla innej herbaty 82 stopnie,
ze trzy komplety różnych rodzajów naczyń do picia, tacki, łyżeczki itd. itp.
Fatty twierdził, że upraw herbaty jednak nie zobaczymy bo w Birmie są one prowadzone wysoko, w górach, poza utartą drogą.

Wcześniej napisałem, że "prawie europejsko", bo gdy odbić trochę od głównej ulicy w mieście już jest inaczej.
Wzdłuż ulicy rzędy straganów z dwoma najpotrzebniejszymi do życia towarami: jedzeniem i telefonami komórkowymi.
A kierowcy wszelkich pojazdów, niezależnie od tego ile mają kół - próbują rozjechać każdego, kto tylko postawi nogę na drodze.

Drugi raz Monywa zaskoczyła nas, gdy na takim ulicznym kramie z jedzeniem chcieliśmy sobie kupić prażone orzeszki.
Pełno tych orzeszków było, stół za stołem, lada za ladą a na nich piętrzące się, usypane z nich piramidy.
Już zabieraliśmy się za jedzenie, gdy Ela zauważyła, że te orzeszki mają nogi i czułki.
W okolicy Monywy jest jezioro wulkaniczne a w nim są uprawy spiruliny, to taka alga czy glon jakiś.
W jej towarzystwie mieszkają te robaczki, które później pełnią rolę popularnej tutaj przekąski.

Trzecie zaskoczenie miało miejsce na drugi dzień.

Pod Monywą mieszkał kiedyś alchemik, który umiał latać.
Ponieważ chętnych, żeby potrafić tak jak on - było trochę a nauka tej umiejętności chwilę trwała, powstało
osiedle wokół groty, gdzie alchemik praktykował.
Rzecz miała miejsce w XIV wieku ale budowa i zagospodarowywanie jaskiń w tej okolicy miało się dobrze jeszcze
na początku poprzedniego stulecia.

Jaskinie Hpo Win Daung i prawie nowe, w porównaniu z tymi pierwszymi: Shwe Ba Taung - okazały się jednym z najciekawszych
miejsc w Birmie, w jakie zdarzyło się nam trafić.
A wcale na ich temat w przewodnikach wiele nie ma.

Żeby jaskinie zobaczyć, trzeba zapłacić równowartość kilkunastu złotych a potem wejść w wyciosany w skale wąwóz.





Czy to wygląda jak jaskinia?




Kiedy już pozbieraliśmy opadnięte szczęki zabraliśmy się za organoleptyczne zbadanie tego, co zbadać się dało, czyli było
w zasięgu ręki.
Wyglądało, że tak ta jak i inne kunsztowne elewacje nie są ulepione z zaprawy, tylko zostały pracowicie wykute w kamieniu.