Fly4free.pl

Dach łodzi zapewniał nieco schronienia przed palącym słońcem, można tez było wspiąć się na niego i, z dużo lepszą widocznością, oglądać mijane krajobrazy. Trudno jednak było na nim długo wytrzymać - słońce paliło naprawdę niemiłosiernie. W łodzi ciągle następowały roszady - parę osób na dachu, powrót, potem znowu ktoś wspinał się na niebieski brezent rozpięty na drewnianych belkach.


Podczas jednej z moich dachowych wycieczek zauważyłam kolejnego pasażera - starszy, miejscowy mężczyzna rozsiadł się wygodnie na dachu. Do podróży przygotowany był wyjątkowo dobrze - miał ze sobą duży talerz z jakimiś rybkami i turystyczną lodówkę wypełnioną puszkami z piwem. Z ciekawością popatrywał na paru turystów, którzy akurat mieli porę "dachową". Zagadał z uśmiechem do młodego chłopaka - ten zbył go niesympatycznym słowem. Zagadał do dwóch dziewczyn - odwróciły wzrok. W końcu, aby przełamać barierę, zaczął częstować Europejczyków piwem. I wtedy się zaczęło...


Nagle okazało się, że jest otoczony nowymi przyjaciółmi. Na łodzi momentalnie rozniosło się, że "facet na dachu rozdaje piwo". Ta informacja poruszyła nawet tych, którzy byli zbyt słabi, aby przesunąć się kawałek i pozwolić usiąść staruszce, a dach zaczął niepokojąco trzeszczeć pod ciężarem chętnych na "darmowe piwo". Zadowolony pan siedział otoczony nowymi, europejskimi znajomymi. Częstował z serdecznością, uśmiechał się, ćwiczył angielski. Spotkanie przerodziło się w prawie rodzinną imprezę - radosne pokrzykiwania, śmiechy i poklepywanie się po ramionach. Pan próbował nawet nauczyć towarzyszy paru słów w swoim języku, jednak tym nikt jakby nie był zainteresowany.


Gdy piwo się skończyło, zaczęła się też kończyć serdeczność. Nowi znajomi powoli schodzili do łodzi, żeby ukryć się przed słońcem pod dachem. Pan, przed chwilą niezmiernie pożądany towarzysz, został w końcu sam. Gdy i jemu zbyt mocno zaczęło doskwierać słońce (lub chciał przywrócić atmosferę radości i braterstwa, która tak nagle się skończyła), zszedł również na łódź, z pustą lodówką i talerzem i chciał gdzieś przysiąść. Napotkał jednak tylko puste spojrzenia. Przeszedł przez całą długość łodzi i żaden z jego "przyjaciół" go "nie poznał", nie przesunął się, żeby zrobić mu miejsce. Pan przysiadł w końcu koło sternika, zadowoleni turyści rozkładali się na podwójnych ławkach, a o powrocie rodzinnej atmosfery nie było co marzyć. Nikt już nie był tym zainteresowany - w końcu pan stracił swój główny (i widać, że jedyny) atut w oczach podróżników z europejskich krajów.



Wstyd mi było za tych ludzi, tak po prostu. Za ich lekceważenie, egocentryczność brak skrupułów. Jednak okazało się, że powodem nie była narodowość pana i traktowanie go, jak gorszego niż oni. Nie, nie. Prawdziwym powodem był ich naturalny charakter (co ciekawe, WSZYSCY na łodzi byli tacy sami. Interesujące, jak agencji udało się dobrać na jeden rejs, obcych, a tak podobnych sobie ludzi) (i trochę mnie przeraża fakt, że właściwie, to nas też dobrali do tej grupy :/ :D A skąd to wiem? A stąd, że płynęły z nami dwie, młode dziewczyny podróżujące razem. One też doskonale bawiły się z panem na dachu. Jedna chyba dużo lepiej, bo imprezę opuściła wcześniej. Schodziła z góry bardzo niepewnie, nie sądzę, żeby dużo wypiła, raczej dało jej w kość naprawdę ostre słońce - mocno zaczerwienione ciało, wyglądała, jakby za chwilę miała zemdleć. Przeszła bardzo niepewnie przez łódź, jej też oczywiście nikt nie ustąpił miejsca (łącznie z jej własnym - tym, które opuściła wychodząc na dach. Było już zajęte - leżał na nim umięśniony chłopak). Położyła się więc wzdłuż ławek, po prostu na ziemi. Alkohol alkoholem, ale dla mnie to wyglądało na początki udaru słonecznego. Nikt nie podszedł, nie zapytał, nie sprawdził co się dzieje. Omiatano ją tylko wzrokiem, zupełnie beznamiętnie. Gdy pochylaliśmy się nad nią, miałam wrażenie, że zaczyna majaczyć.



Staraliśmy się ją ochłodzić nawilżanymi chusteczkami, podaliśmy wodę. Kamień spadł mi z serca, gdy zobaczyłam, że z dachu schodzi jej towarzyszka - ona na pewno wie, jak się nią zaopiekować (Frajer! Nieuleczalny frajer! :/ - stukam głową w twardą ścianę). Moja szczęka chyba wybiła dziurę w podłodze łodzi, gdy zobaczyłam, że przyjaciółka, z którą wybrała się w podróż ("Tak, mamo. Będziemy bezpieczne. Przecież jedziemy RAZEM") widząc ją w takim stanie, po prostu przeszła nad nią śmiejąc się i ...rozłożyła się na dwóch miejscach, które akurat się zwolniły, tracąc jakiekolwiek zainteresowanie koleżanką :/





Nasza łódź wpływała w mniejsze, wodne "ścieżynki". Czasami trzeba było się dosłownie przedzierać przez rosnące w wodzie krzaki.


Gałęzie wdzierały się do łodzi i chlastały nieostrożnych podróżnych po twarzach i ciałach.


Choć przyznam szczerze, że gdy tylko słyszałam (a nie - czułam :D ) uderzenie, myślałam sobie bardzo złośliwie - a dobrze ci tak! To za pana! A to za dziewczynę! A to za śmiecenie! :D


Silnik naszej łodzi wplątał się w sieć rybacką - sternik wskoczył do wody i, z pomocą rybaka, umożliwił nam dalszą podróż.


Wiem, więcej tu użalania się nad współtowarzyszami podróży, niż opisów samej drogi. Ale, po pierwsze, to było naprawdę wstrętne doświadczenie i chciałam się z Wami nim podzielić, a po drugie - naprawdę nie mam już sił do używania epitetów w stylu "przecudowne", "niesamowite" itp, a opisując rejs po Tonle Sap, tylko takich mogłabym użyć :)



Poważnie, uważam, że wizyta w Kambodży bez tego rejsu, byłaby niepełna. Mogę się nawet pokusić o stwierdzenie, że warto przepłynąć tę trasę, zamiast wizyty w którejś z pływających wiosek. Tu się po prostu ma ich mnóstwo. A żeby nie było zbyt grafomańsko, mam dwie informacje praktyczne :D Podczas drogi jest postój w restauracjo-sklepiku na wodzie, a na łódce jest toaleta (choć korzystanie z niej wymaga od użytkownika ciała z gumy i umiejętności fakira :/ :D (niestety, najbardziej pożądanej informacji praktycznej nie mogę Wam podać :/ otóż nie wiem, jak to się stało, ale nie zapisałam sobie, ile kosztowały bilety :/ :D ale z tego, co pamiętam, nie było to więcej, niż 20 USD za dwa).


P.S. Za to jako ciekawostkę mogę Wam podać skład osobowy łodzi. Nie licząc paru miejscowych, tym rejsem płynęło 98% Francuzów (pozostałe 2% to Marcin i ja :D

C.D.N.Na przystani w Battambang czeka na podróżnych całe mnóstwo różnej maści tuk-tuków, którymi można dojechać do centrum. Ale zapewniam Was, że nie ma potrzeby, odległość nie jest duża. Na piechotę to 15 min..no pół godziny...godzina :D Droga wydłuża się w zależności od ilości kilogramów na plecach i przystanków na przeróżne mrożone herbaty serwowane z przewoźnych stoisk (przepyszne! 0,5 USD duży kubek). Do głównego placu Battambang dowlekliśmy się zupełnie wyczerpani. Upał, zarówno ten z łodzi, jak i "miastowy", dawał mocno w kość. Nawet duży targ rozłożony w centralnym punkcie miasta nie dodał nam energii. Myśleliśmy tylko o jednym. Prysznic. Pokój. Klimatyzacja :D



Na szczęście zaraz przy głównym placu znajduje się dosyć chwalone "w internetach" miejsce - Chhaya Hotel. I na szczęście ma duży szyld, widoczny z daleka - inaczej pewnie byśmy go przegapili. Sił starczało już tylko na mozolne stawianie noga za nogą, a nie na podziwianie świata :) Dwuosobowy pokój z klimatyzacją - 10 USD za dobę. W pokoju czysto, a nawet powiedziałabym wybitnie czysto :D Pierwszy raz spotkałam się z takim sposobem na utrzymanie porządku, ale, hmmm, no może faktycznie jest w tym jakaś metoda :/ :D Otóż całe pomieszczenie pachniało jak sklep ze środkami dezynfekującymi, a ściany, z góry do dołu, wyłożone były płytkami łazienkowymi. Białymi :/ :D W tym otoczeniu na łóżku leżało się jak na stole operacyjnym. Brakowało tylko odpływu w podłodze, do którego mogłaby spływać spłukiwana wężem ogrodowym krew...wróć :/ :D



Battambang jest lekko sennym miasteczkiem. Takim, co się nie narzuca ze swoimi atrakcjami, nie mówi natarczywie o własnych "must see", tylko pozwala na spokojne spacerowanie i chwilę oddechu (zwłaszcza, jeśli się ma pokój z klimatyzacją :) Zwłaszcza, że główne, przewodnikowe atrakcje miasta, znajdują się poza jego granicami. Dlatego gdy umówiliśmy się z kierowcą tuk-tuka na jutro, cały popołudnio-wieczór mogliśmy poświęcić na snucie się, zaglądanie w każdy zakamarek i porządne ...nawodnienie (naprawdę, ten rejs po Tonle Sap to potrafi człowieka wymęczyć :D



Zwiedziliśmy targ, spacerowaliśmy po nadbrzeżu, oglądaliśmy osiągnięcia lokalnych krawców, którzy swoje najciekawsze wyroby prezentowali przed małymi sklepikami, a dla ochrony przed kurzem i słońcem co chwilę przysłaniali foliowymi workami...Wstępowaliśmy do lokalnych sklepików, przyglądaliśmy się zabawom dzieci...Błogostan...Jak dla mnie, to miasto ma fantastyczny klimat, takie trochę "zatrzymania się w czasie". Jeśli zechcecie go odwiedzić, to jedno Wam tylko odradzę - przy rzece znajduje się parę restauracji, takich bardziej "turystycznych" - z kelnerami, pięknym menu itp. Nie idźcie tam :) Tzn. iść możecie, bo to miłe miejsce, rzeka i w ogóle :) Ale zjedzcie lepiej gdzie indziej (jedno jedyne danie, którego nie zjadłam w Kambodży nawet połowy, nie dało się - khmerska zupa :/ )

Z panem od tuk-tuka umówiliśmy się pod hotelem na 8.00 rano (i żeby nie było - my chcieliśmy o 11.00 :/ pan jednak, przez tłumacza - pana od innego tuk-tuka - powiedział, że jedziemy o 8.00). Wiedział jednak, co robi, bo, po pierwsze, jechał bardzo wolno i ostrożnie :/ i pokonanie ok. 4 km. zabrało nam ponad pół godziny :/ (no dobrze - raz się zgubił :D Po drugie, o tak wczesnej porze w miejscu, do którego jechaliśmy, nie było jeszcze żadnych turystów (bo kto rozsądny na wakacjach dobrowolnie zwleka się z łóżka o 6.30? :/ :D



Miejsce, które było głównym powodem dla którego chcieliśmy przyjechać do Battambang. Stacja bambusowych pociągów, "norry", jak mówi się o nich w Kambodży. Norry ma bardzo nieskomplikowaną budowę - na dwa zestawy osi nakłada się bambusową platformę, na to jakieś poduszki, maty i już można jechać. Bilet - 5 USD od osoby (tuk-tuk też 5 USD).



Gdzieś wyczytałam, że to podobno zabawa głównie dla dzieci. Osobiście uważam jednak, że to zabawa głównie dla mnie :D Trochę tylko niepokoił mnie fakt, że cała konstrukcja na łączeniach niezbyt prostych szyn niebezpiecznie podskakiwała (momentalnie przypomniałam sobie, jak według mnie w Kambodży traktuje się "atrakcje" - bezpieczeństwo na ostatnim miejscu, o ile ktoś w ogóle o nim pomyśli :/ :D



Podróż w jedną stronę trwała ok. 20 minut, potem 10-minutowy postój na "końcowej" stacyjce i powrót.



Norry jest efektem praktycznego pomysłu mieszkańców tych okolic. Postanowili ułatwić sobie lokalny transport, wykorzystując prawie nieużywane tory. Teraz norry pełni już prawie wyłącznie rolę atrakcji turystycznej, dodatkowo, podobno niedługo zupełnie zniknie - w poprzek budowane jest coś w rodzaju autostrady (?), więc w którymś momencie budowa będzie musiała też przejść przez tory i je zniszczyć.



Ponieważ bambusowe pociągi jeżdżą wzdłuż pojedynczego toru, gdy jeden z nich jedzie "do", a drugi wraca, nie ma możliwości się minąć. Jedyne rozwiązanie, to szybkie rozmontowanie konstrukcji, przepuszczenie kolegi i ponowne zmontowanie całości.



I tak, jak rozpoczynaliśmy naszą przejażdżkę samotnie, tak gdy wracaliśmy, pojawił się już tłum turystów, więc podróż przerywana była wielokrotnie przez takie mijanki :)

Kolejnym punktem naszego zwiedzania miała być leżąca poza miastem świątynia Phnom Sampeau (wiem, trudne trochę, ale można też powiedzieć "bat caves" :) Planowaliśmy tam pojechać ok. 16.00, żeby być w tym miejscu dokładnie o zachodzie słońca. I wydawało się nam, że tak właśnie umówiliśmy się z naszym panem. Niestety, 40 minut później zorientowaliśmy się, że jednak od centrum miasta się oddalamy, a na horyzoncie pojawił nam się kontur świątyni na górce :/ Tu zaczął się robić problem :/ :D W żadnym wypadku nie chcieliśmy być tam wcześniej, nasz pan po angielsku znał może trzy-cztery słowa, a my w jego języku tylko jedno - Sam tek (w dodatku nie wiem, czy poprawnie :/ :D Trzeba się było jednak jakoś dogadać. Zaczęliśmy rozmowę bardzo profesjonalnie - Sam tek (przepraszam :D , potem następowało mocne machanie rękami z zamkniętymi oczyma (to miało symbolizować nietoperze :D , a potem zdecydowane kręcenie głową, poparte ruchem ręki - nie! :/ :D Mam wrażenie, że pan najpierw nas pocieszał w swoim języku - coś w stylu "ależ tak, tak, jedziemy właśnie do nietoperzy" :D Później się zmartwił ("szkoda, że nie chcecie jechać do nietoperzy"), jednak, na samym końcu i nie wiem, jakim cudem, zrozumiał, o co nam chodzi (upewnił się jednak jeszcze pod hotelem przy pomocy anglojęzycznego kolegi) i umówił się z nami ponownie na 16.00.

W przerwie zdążyliśmy więc jeszcze skoczyć na obiad. O nie, nie. Tym razem trzymaliśmy się z daleka od restauracji z ładnymi widokami i poszukaliśmy lokalnej garkuchni. Właściwy wybór - wprawdzie musieliśmy wybierać z kilkunastu garnków wyłącznie kierując się wyglądem (trochę podejrzeliśmy też, co zamawiają inni :) , wielu składników zupełnie nie rozpoznawaliśmy (to nas trochę zaniepokoiło. Postawiliśmy więc na rybę. Ryby się nie pomyli. I jakieś krzaki, bo krzaki są bezpieczne :/ :D , ale efekt przeszedł nasze najśmielsze oczekiwania. Smak - genialny. A za blaszany talerz zupy rybnej, drugi, pełen różnych krzaczków i dużą, wędzoną rybę (ryba. Powiedz, że to była ryba :/ :D - 2 USD.



Ok. 17.00 byliśmy pod świątynią (10 USD za dowóz). Mieliśmy więc godzinę, żeby ją zwiedzić, bo o 18.00 koniecznie musieliśmy być ponownie w tym samym miejscu. Te wszystkie krzesełka i stoliczki czekają na turystów, którzy przyjechali tu w identycznym celu. Otóż przy zachodzie słońca z jaskiń w skałach na których wzniesiona jest świątynia, zaczynają wylatywać nietoperze, tworząc na niebie magiczny spektakl.

Godzina czasu? Trochę wyzwanie. Zakupiliśmy bilet - 2 USD od osoby (i, niestety, na tym skończyła się usługa agencji opiekującej się świątynią, a przynajmniej czerpiącej z niej zyski, gdyż nawet początek drogi na szczyt, musieliśmy znaleźć sami. Po kupnie biletu wszyscy przestali się nami interesować :/ :D


Tak więc, bieg po schodach.


Oglądanie w pośpiechu kolorowych figur...





I samej świątyni.



Trochę nam było szkoda, że wszystko tak szybko-szybko. Trzeba jednak było posłuchać naszego pana i wybrać się tu wcześniej. Może nie zaraz po norry, ale np. o 14.00.



No dobrze, w tym akurat miejscu trochę zwolniliśmy :/ :D



W przewodniku wyczytaliśmy, że wzgórze jest również miejscem pamięci osób zamordowanych przez Czerwonych Khmerów. Ciała były strącane do poszczególnych jaskiń, a jakiś czas temu stanął tu szklany pomnik upamiętniający ofiary. Bardzo chcieliśmy go zobaczyć. Niestety, każda z zapytanych osób wskazywała nam zupełnie inny kierunek. Szliśmy (a raczej biegliśmy) więc raz w lewo, raz w prawo - z szaleństwem w oczach i tykającym zegarkiem w dłoni :/ :D



Wreszcie musieliśmy powiedzieć sobie : dość. Pomnika nie znajdziemy, a w końcu nie zobaczymy też i nietoperzy, o które awanturujemy się od rana. Z poczuciem porażki zaczęliśmy więc schodzić ze wzgórza.



U podnóża góry znaleźliśmy się przed 18.00 z językami na brodach ze zmęczenia. Wybraliśmy punkt obserwacyjny (i obserwacyjny napój :D i już wszystko zmierzało do szczęśliwego zakończenia, gdy nagle Marcin oznajmił - O, nie! Tak nie będzie! Wracam! Nie po to tu przyjechałem, żeby tego miejsca dokładnie nie zwiedzić (:/ :/ :D Jedyny pozytywnym aspektem sytuacji jest fakt, że dodał - ty sobie tu posiedź, a ja pobiegnę. I pobiegł :D

Wrócił po jakichś 20 minutach, rzucił aparat na stolik i wydyszał - obejrzyj sobie, ja muszę się doprowadzić do porządku :/ :D (i poszedł za restaurację, gdzie trzy razy wykręcał ubranie i ręcznik, a przy każdym wykręceniu leciały z materiału litry potu....
Okazało się, że chyba faktycznie znalazł miejsce pamięci, co do którego wcześniej mieliśmy obiekcje, czy w ogóle tu jest.


Najpierw natknął się na scenki okrucieństwa...


Później na wejście do jaskini, do której najprawdopodobniej zrzucano ofiary. Niewiele zobaczył, bo zaczynało robić się ciemno. W jaskini za siatką wyeksponowano szczątki zamordowanych. Co do szklanego pomnika pewności nie mamy - może tam był, może nie. A może w ogóle nie istnieje?



Gdy trochę ochłonął, zaczęłam się lekko niepokoić. Na skale pod którą siedzieliśmy znajdowała się jeszcze ogromna głowa Buddy. Można było do niej podejść, wspinając się po miliardzie (!!!) schodów (a mi w głowie kołatało ostatnie motto Marcina "Nie po to tu przyjechałem, żeby dokładnie nie zwiedzić..." :/ :D Wierciłam się więc, przekręcałam, wykręcałam, żeby zasłonić mu miejsce, w którym jeszcze nie był. Trochę trudno jednak zasłonić taki duży pomnik :/ :D



Zauważył :/ :D Na szczęście stwierdził : "Zdjęcie z dołu wystarczy" (Uffff :D :D :D



I wreszcie się doczekaliśmy...Faktycznie, mimo, że zdjęcia tego nie oddają - zdecydowanie było warto. W pewnym momencie z jaskini zaczął wylatywać sznur nietoperzy. Wił się i skręcał na niebie oświetlonym zachodzącym słońcem, a kolejne nietoperze wylatywały ze środka, jakby była ich nieskończona ilość...



Gdy czoło sznura ginęło za horyzontem, z jaskini nie przestawały wylatywać kolejne zwierzęta. Trwało to jakieś 15 - 20 minut, aż w końcu jaskinię opuścił ostatni nietoperz i wszystkie poleciały daleko, szukać pożywienia.


Niesamowite, magiczne wrażenie...

C.D.N.W recepcji naszego hostelu kupiliśmy bilet do Phnom Penh na kolejny poranek. Niestety, nasza podróż dobiegała końca, więc zależało nam na tym, żeby w autobusie spędzić jak najmniej czasu. Wybraliśmy zatem "szybki autobus", który drogę Battambang - Phnom Penh miał przebyć w 5 godzin (niestety. Nie przebył :/ :D myślę, że jechał dokładnie tyle, ile "bus wolniejszy", czyli ponad 7 godzin). Był natomiast niewielki, dość luksusowy i wygodny - duże siedzenia i klimatyzacja - a także "dokarmiający" (miły pan rzucił na nasze fotele wodę i ciasteczko w opakowaniu :D A dodatkowo przyjechał po nas pod hotel (i jeszcze o wcale nie najgorszej porze, bo o 8.00 :) Za taki luksus zapłaciliśmy po 9 USD od osoby (gdybyśmy się nie skusili na "obłędną prędkość" byłoby to 5 USD).



W Phnom Penh byliśmy po 14.00 i zaczęliśmy szukać noclegu. Właściwie, oprócz oczywiście odpowiedniej ceny, jedynym naszym wymogiem była działająca klimatyzacja w pokoju (żaden wentylator, wiatrak, nic z tych rzeczy - nie dawały sobie rady z duchotą i upałem). I, dosyć szybko, znaleźliśmy miejsce, które nam odpowiadało. Rachana Hotel. Same plusy - ładny, czysty, klimatyzacja i nawet działający telewizor w pokoju (co, zaskakująco, okazało się przydatne :D gdyby ktoś wcześniej mi oznajmił, że tak mocno zakocham się w kambodżańskich bajkach dla dzieci, to na pewno bym nie uwierzyła :D ) Dodatkowo położony niedaleko targów, co było bardzo istotne - dwa ostatnie dni zamierzaliśmy bowiem spędzić wałęsając się właśnie po targach i wydając resztki pieniędzy :)
(przynajmniej ja zamierzałam :D co do Marcina, hmm, no cóż, myślę, że przez te dwa dni zdecydowanie nadużył zdań typu : "Przecież na tym stoisku już byłaś", "już to oglądałaś", "nie. Tamto nie było ładniejsze. Było dokładnie takie same" itp. itd. :/ :D



A o czym to ja...a, no tak :D - dwie noce w dwuosobowym pokoju Rachana Hotel : 30 USD (a zarezerwowane przez booking.com - 27 :D O czym się przekonaliśmy na własnej skórze, stojąc pod wejściem i dłubiąc przez godzinę w telefonie :D Kosztem tego czasu oszczędziliśmy zawrotną sumę 3 dolarów, ale mam podejrzenia, że Marcinowi wcale o oszczędność nie chodziło, a raczej o SKRÓCENIE czasu przebywania na zakupach :/ :D



W centrum Phnom Penh znajduje się dosyć dużo targów, jednak najbardziej znanym i największym jest targowisko Psar Thmei. Od niego rozpoczęliśmy nasze obowiązkowe zwiedzanie miasta (według mnie :D) i największy koszmar (wg. Marcina :D ). Targ jest naprawdę olbrzymi. Znajduje się w zadaszonym budynku, przykrytym kopułą, od której odchodzą cztery, ogromne skrzydła. Można na nim kupić dosłownie wszystko - od żywności, przez biżuterię do typowych, turystycznych pamiątek. Wiązaliśmy z tym targiem ogromne nadzieje (nawet Marcin :D ), gdyż wyczytaliśmy w przewodniku, że można na nim kupić smażone pająki.



Tu akurat sektor z biżuterią. Złoto, brylanty i inne takie. Tym akurat nie byliśmy zainteresowani - nasze myśli zaprzątały w pierwszej kolejności właśnie smażone pająki. Dziwna sprawa, jakoś do tej pory nie udało się nam ich nigdzie spotkać, a bardzo chcieliśmy. Próbowaliśmy nawet upchnąć w naszej podróży przynajmniej kilkugodzinny pobyt w Skuon, mieście, które słynie z najsmaczniejszych pająków (jakoś szczególnie nie zależało nam na "najsmaczniejszych". Raczej na pewno nie bylibyśmy w stanie tego rozpoznać :D chodziło o jakiekolwiek pająki :) , niestety, brak czasu nam na to nie pozwolił (a szkoda. Skuon jest nazywane "miastem pająków" i nawet ma swój wielki pomnik, zgadnijcie kogo :D



Targ był więc naszą ostatnią szansą. Chodziliśmy, szukaliśmy, dopytywaliśmy się, jednak sprzeczne odpowiedzi ("są. W lewym skrzydle", "już nie ma", "będą jutro/w przyszłym tygodniu/miesiącu") uświadomiły nam, że chyba nic z tego. Na pociechę zakupiliśmy mnóstwo pamiątek (choć później odkryliśmy, że znacznie taniej można je kupić w zwykłym hipermarkecie. Nie szkodzi :D gdy to odkryliśmy, również je tam zakupiliśmy :D



Odkryliśmy też miłą panią, która sprzedawała na targu papierosy. Głównie w całych kartonach i głównie turystom :) Ceny - grzech nie skorzystać, karton Marlboro Light : 7 USD. To raj, który zrozumieją tylko palacze :D
Przy okazji odkryłam nową metodę nakłaniania mojego towarzysza podróży do zwiedzania miejsc, na które niekoniecznie może miał ochotę ("MUSIMY teraz pojechać na targ nocny. Czytałam, że tam zawsze są pająki" :D Zdanie to miało niebywałą siłę oddziaływania (przepraszam, Marcin :/ :D ale chyba naprawdę gdzieś o tym czytałam. Chyba :/ :D ), bo po chwili siedzieliśmy w tuk-tuku (2,5 USD) i jechaliśmy w stronę "night market".


Odległość nie jest duża, a ze względu na ruch uliczny jednak lepiej, a na pewno szybciej, przejść się tam na piechotę.


Niestety. Ten widok skutecznie odarł nas ze złudzeń, że znajdziemy tu jakiekolwiek pająki, z wyjątkiem wolno żyjących :D Znaleźliśmy za to mnóstwo T-shirtów (2-3 USD), torebek, ubrań...
Targi tego typu lubię tylko w jednym przypadku - gdy kupuję pamiątki i prezenty dla bliskich. Jeśli o to chodzi, to "night market" spełnił swoje zadanie. Natomiast przebywać i napawać się klimatem zdecydowanie się tu nie da. Na szczęście, tuż obok znajduje się "prawdziwy", zupełnie nie-turystyczny targ, na który zaraz się przenieśliśmy.